تا پا ننهی به دستیاری

از دوست مخواه دوستداری

خواهی شرف بزرگواری

می کوش به همتی که داری

گفتا که: چو کردنی است کاری

جفت از نسب خلیفه باری

مادر پدر از چنین شماری

ماندند، دمی، به خار خاری

فرمود که سرو نوبهاری

در پرده چو گل شود حصاری

چون ماند پری‌وش حصاری

در حجرهٔ غم به سوگواری

رفتند ز بهر خواستاری

در حلهٔ لعبت حصاری

با یکدگر از طریق کاری

می‌رفت سخن ز هر شماری

چون از طرفی نیافت یاری

برمیر قبیله شد به زاری

چون کار فتادگان به زاری

جست از پی آن رمیده یاری

خلقی سوی لعبت حصاری

تنگ آمد از آن ستیزه‌کاری

شد جلوه نما بت حصاری

چون گل ز نسیم نوبهاری

کاین نامه که هست چون نگاری

از دلشده‌ای، به بی‌قراری

تو گر چه ز عشق تنگ باری

باری قدمی فراخ داری

بر کشتن من چو کامکاری

مردار شدن چرا گذاری؟

کرده ز رهٔ حلال خواری

با منعم خویش حق گزاری

بر تختهٔ پشت هر شکاری

تعلیم گرفته روزگاری

کو سلسلهٔ تو، تا ز یاری،

در گردن خود کشم، به زاری؟!

تو شیر کشی، بهر شکاری

مردم، ز سگان کیست، باری؟

در خانه گرم نمی‌گذاری،

باری زدرم مران به خواری