نیی مرجان که هستی تو ستاره

بتو دریا توان کردن گذاره

شبی تیره زمان کشته ستاره

بمانده صبحدم در سنگ خاره

ز رفتن موزهٔ شه گشت پاره

بموزه کی توان برّید خاره

چو مجلس خانهٔ چرخ آشکاره

منوّر گشت از نقل ستاره

تو خورشیدی دگر شاهان ستاره

نگیرد از تو جز در شب کناره

دو شبرو با شه و دختر سواره

براندند از درون قلعه باره

بمانده جملهٔ شب چون ستاره

عجب در صورت آن نقش پاره

ز زاری کردن آن ماه‌پاره

به زاری گشت گریان هر ستاره

دو لب چون پارهٔ لعل دو پاره

نهفته زیر لعلش سی ستاره

چو هرمز را بدید آن ماه‌پاره

فرو بارید بر ماهش ستاره

کنیزک صد شدند آنگه سواره

باستادند خلقی در نظاره

نخواهد کردن از کشتن کناره

چه صد ساله بود چه شیرخواره

بیک ساعت ببام آمد ز باره

بجایی روشنی دید از کناره

کم از یک ساعت از زخم کتاره

سه تن کردند ده کس را دو پاره

بیک ره از ده آیات ستاره

فرو شستند لوح هفت پاره

چو گردون چنبری گشت آشکاره

جلاجل چنبرش همچون ستاره

چو پاسخ یافت گل زان ماهپاره

ندید از عهد کردن هیچ چاره

ببینی تا چه باید ساخت چاره

که تا خسرو ازو گیرد کناره

ازان قوماند کی بر چوب پاره

فتادند از میانه با کناره

چو چشم تیره کرد آن ماهپاره

از آن بیرون شد از چشمم ستاره