ز برگش دام در راه نظاره

صنوبر را ازو دل پاره پاره

کند چون خیره بر مستان نظاره

فشارد غوره در چشم ستاره

زلالش روشنی بخش نظاره

چکیده گویی از چشم ستاره

نهاده پیش مستان نظاره

فلک خوانی پر از نقل ستاره

ز هر سویش به تکلیف نظاره

زند آیینه چشمک چون ستاره

روان گردید از دریا نواره

چو در بحر فلک، فوج ستاره

چنان برخاست شور از هر کناره

که از آشفتگی مرغ نظاره،

گریزان فیل از پیش سواره

گنه بود و به دنبالش کفاره

غلط کردم بیان، کان ماهپاره

بود صبح جبینش را ستاره

همیشه می کند از زین کناره

چو طفل تندخو از گاهواره

زلالش روشنی بخش نظاره

چکیده گویی از چشم ستاره

از اشک برد راه به کوی تو نظاره

در بحر کند سیر معلم به ستاره

زان لب نتوان کرد به دشنام کناره

تیغ دو دم اوست مرا عمر دوباره

بی برکت است چیزی، کان در شماره آید

یارب مباد هرگز، بوس ترا شماره!

پاکان این چمن را، پیرایه ساز قسمت

چون سرو داده یک دلق، آن نیز پاره پاره

بهر شکست توبه، صد آیه رهنمون شد

[...]

مکن گو غنچه نقد گل شماره

زر مردم، نماید کیسه پاره

ولی ز انصاف خود را نیست چاره

بباید کردن از عبرت نظاره

من از بهر تو گشتم پاره پاره

تو بر من بدگمان گشتی چه چاره؟

همانا گشت چرخ بی کناره

ز صور آه عاشق پاره پاره

براند از طرب گاه نظاره

بساطی یافته ماه از ستاره

ز قصر خویش راون در نظاره

بدید آن لشکر آتش عیاره