گر این مدّعی دوست بشناختی

به پیکار دشمن نپرداختی

تو خود را از آن در چه انداختی

که چه را ز ره باز نشناختی

همه برگ بودن همی ساختی

به تدبیر رفتن نپرداختی

حال را از واقعه نشناختی

سر ز جیب واهمه افراختی

در شهادت چون علم افراختی

مرکب معنی به میدان تاختی

گر به هستی خودت بشناختی

این دو هستی گشت و جان کجا باختی

ور به نور او تواش بشناختی

خویش را از اهل ایمان ساختی

رایت حسن بتان افراختی

کار جان بازان خود را ساختی

با خیالش نرد حسرت باختی

بر وصالش خاطری خوش ساختی

کی مرا دیدی کجا بشناختی

نردیاری را به من کی باختی

چون که دلدار مرا بشناختی

نرد یاری را چو بااو باختی

روز وشب صحرا به صحرا تاختی

گاه صیدی درکمند انداختی

یال، از خون که رنگین ساختی

در کجا باب مرا انداختی

تا قدم در کلبه‌ام افراختی

با همه بیش و کم من ساختی

لعن حق بر تو که کج می‌باختی

قدر نعمتهای حق نشناختی

چون از کار مسلم بپرداختی

مرا از وی آسوده دل ساختی

وگر خصمی از پی مرا تاختی

زآسیب آنم رها ساختی

اگر باره زی پهنه در تاختی

ز زین این جوان را در انداختی

مرا این زمان شادمان ساختی

که بر یاری شاه سرباختی

به جنگ سپه تشنه لب تاختی

در آن دم که بازو برافراختی