چو فردا شود روی گردون سفید

سوی مصر باید که لشکر کشید

سپاه شهنشاه ایران رسید

ز گرد ره آمد رژه برکشید

چو کامبوجیه این خبر را شنید

یکی نعره زار از دل کشید

جنونش دگر باره بر شد شدید

ز مردان نکوهش بسی برشنید

یکی خنجر نیلگون بر کشید

دل و پهلوی خویشتن را درید

بکشتند آن زشت کار پلید

سرانجام ، بدکار، کیفر بدید

بنزد شهنشاه نامه رسید

بنامه بسی بود گفت و شنید

چو نامه با سپهبد از شه رسید

ز شادی رخش سرخ گل بردمید

چو شد بامدادان گیتی سپید

ز بستر جدا شد سپه با امید

گرایدون شما جمله فرمان برید

بفرمانبری از ستم می رهید

چو این نامه ها بر جزایر رسید

شنیدند اینگونه گفت و شنید

چو دخت شهنشه جوان را بدید

یکی آه سرد از جگر برکشید

چو آن قدّ و آن موی و آن روی دید

رخش لاله گون گشت و دل برتپید

چو مهرآفرین از جوان این شنید

رخش سرخ شد دل زشادی تپید

خرامید در قصر مهر آفرید

کنیزان و هم دایه را خفته دید

بیامد بر تخت مهرآفرید

همان ماهرخ را بجا خفته دید

همان گه چنان قلب او میتپید

طپش های قلبی پدر می شنید

یکی اسب تازی نژاد سفید

ز سر تا دم اسب را زر کشید

چو شد صبح و خورشید رخشان دمید

پرا کنده شد نورو خور سر کشید

شهنشه سرود دلیران شنید

دلش شاد تر شد چو این سان بدید