شبی بودی که خود هیزم بچیدی

برای پیرزن هیزم کشیدی

بهر کشور که شه لشکر کشیدی

در آن کشور کسی لشکر ندیدی

کسی کز دور وصفش میشنیدی

ترنج ودست بی او میبریدی

جهان بی صبح روی او ندیدی

دعا چون صبح بروی میدمیدی

اگردر خشم تیری درکشیدی

بچشم سوزن عیسی رسیدی

بتی کو طوطی خطّش بدیدی

دلش در بر چو مرغی میتپیدی

بگل گفت ای سمن عارض چه دیدی

کزین عالم بدان عالم رسیدی

زهی همّت نکویاری گُزیدی

نگه دارش نکو جایی رسیدی

به گلرخ گفت نیکو آوریدی

که بر شاهی گدایی را گزیدی

چو پنبه تا تو در اطلس رسیدی

چو کرم پیله پشمم در کشیدی

چو دل را در میان خط کشیدی

خطی در دل کشیدی و رمیدی

چو رفتی از برم او را گزیدی

روان خون شد ز تو کز من بریدی

چو رخ در پرده از من درکشیدی

چرا پس پردهٔ من بر دریدی

بشیرینی ز شمع خود بریدی

وزان برّیدگی خونم چکیدی

تو مروارید و مرجان سپیدی

ز تو چشمم سپید از ناامیدی

اگرچه رنج بی اندازه دیدی

بدان گنجی که میجستی رسیدی

کنون چون زار و بیمارم بدیدی

به زیر چوب پندارم کشیدی

گهی در آب روشن میدمیدی

گه از هر سو خطی بر میکشیدی

که گر این حرب تو رستم بدیدی

پی رخشت بسرهنگی دویدی

چوگل خواندی دعابستان شنیدی

صبا ازدم دعا را در دمیدی