به زاری هر که را دامن کشیدی

به بیزاری گریبانش دریدی

بر آن ساعد که گر بر وی رسیدی

حریر خلد ازان آزار دیدی

در آن مجمع غلامی را که دیدی

ز اهل مصر وصف او شنیدی

به هر روزی که صبح نو دمیدی

به دوشش خلعتی از نو کشیدی

به هر چیزش کز اینها میل دیدی

روان چون جان خود پیشش کشیدی

گهی از لاله زارش لاله چیدی

گهی از گلستانش گل چریدی

به سنگ ار صورت مرغی کشیدی

سبک سنگ گران از جا پریدی

بلی نبود درین ره ناامیدی

سیاهی را بود رو در سپیدی

درش بسته به قفل ناامیدی

ندیده غره صبحش سفیدی

ز هر چیزی کزو بویی شنیدی

به بوی او ز جان آهی کشیدی

چو ماتمدار گشت از ناامیدی

چرا رفت از سیاهی در سفیدی

ز هر کس قصه یوسف شنیدی

به پایش گنج سیم و زر کشیدی

اگر گردش نه پا زو پس کشیدی

به گردش باد صرصر کی رسیدی

ز سدره سبحه خوان مرغان گزیدی

که تا سنگ از جوش چون دانه چیدی

زلیخا نیز چون آن را شنیدی

ازان نی بست خود بیرون خزیدی

تو هم پیراهنم اکنون دریدی

به پاداش گناه من رسیدی

چنار ار دستبرد برد دیدی

به باغ آوازه سرما شنیدی

بنشسته به فرق من سفیدی

برفیست ز ابر ناامیدی

بر عرش ز سایه ات رمیدی

محمل سوی وایه ات کشیدی

بی پرده جمال دوست دیدی

وز پرده به پردگی رسیدی