همه نامداران شمشیرزن

برین کینه گه بر شدند انجمن

و دیگر به بازوی شمشیرزن

تهی کردم از تازیان انجمن

غلامی بیاراست از خویشتن

سخن‌گوی و شایستهٔ انجمن

شنیدم که روزی گو پیلتن

یکی سور کرد از در انجمن

چو برزین گردنکش تیغ زن

گرازه کجا بد سر انجمن

ببودند یکسر برین هم سخن

کسی رای دیگر نیفگند بن

شده هفت گرد سوار انجمن

چنین نامبردار و شمشیرزن

چو آتش بیامد بر پیلتن

کزو بود نیروی جنگ و شکن

به الکوس رفت آگهی زین سخن

که سالار توران چه افگند بن

برآویخت الکوس با پیلتن

بپوشید بر زین توزی کفن

اگر کشته بودند اگر خسته تن

گرفتار در دست آن انجمن

سخنهای این داستان شد به بن

ز سهراب و رستم سرایم سخن

چو آتش پراگنده شد پیلتن

درختی بجست از در بابزن

تو مهمان من باش و تندی مکن

به کام تو گردد سراسر سخن

بدو گفت مادر که بشنو سخن

بدین شادمان باش و تندی مکن

بدو گفت افراسیاب این سخن

نبایدکه داند ز سر تا به بن

ز هر سو سپه شد براو انجمن

که هم باگهر بود هم تیغ زن

خروش آمد و نالهٔ مرد و زن

که کم شد هجیر اندر آن انجمن

بگفتند کای نیکدل شیرزن

پر از غم بد از تو دل انجمن

چنین بود و روزی نبودت ز من

بدین درد غمگین مکن خویشتن