منم پیش رو گر به من بد رسد

بدین کهتران بد نیاید سزد

چو نر اندر آمد یکی تیغ زد

ببد ریگ زیرش به سان بسد

بدو گفت کاکنون گذشتی ز بد

ز تو خوبی و راست گفتن سزد

چنین گفت کاین را نشاید ستد

بد آمد به روی من از راه بد

بران روی دژ بر ستاره بزد

چو پیدا شد از هر دری نیک و بد

چو بیند ترا کی کند شاه بد

خود از شاه کردار بد کی سزد

چه آمد برین تخمه از چشم بد

که بر بدکنش بی‌گمان بد رسد

دو پهلو برآشفته از خشم بد

نخستین ازان بد به زابل رسد

بدانست جاماسپ آن نیک و بد

که آن پادشاهی به بهمن رسد

که هرگز نبیند تنم جز زره

بیوسنده و برفگنده گرد

گرش خوار گیرد بماند نژد

نتابد برو آفتاب بلند

شکیبایی از ما نشاید ستد

نه کس را ز دانش رسد نیز بد

که بر کس نماند چو بر تو نماند

درخت بزرگی چه باید نشاید

چرا بینی از من همی نیک و بد

چنین ناله از دانشی کی سزد

کس این گنج نتواند از من ستد

بد آید به مردم ز کردار بد

برین بگذرد سالیان پانصد

بزرگی شما را به پایان رسد

نگه کرد روشن به قلب اسد

که هست او نماینده فتح و جد

تن از رنج خسته گریزان ز بد

بیامد در باغبانی بزد

که چون کودک او به مردی رسد

که دیهیم و تاج کیی را سزد

مکافات سازم بدان را به بد

چنان کز ره شهریاران سزد