افسانهٔ غمم دل خلقی کباب کرد

خوشدل کسی که گوش به این داستان نداد

در حیرتم آیا ز چه رو مدرسه کردند

جایی که در آن میکده بنیاد توان کرد

آدم از روز ازل جلوهٔ جانانه نمود

می به خُم رفت و سبو روی به میخانه نمود

مدعی منکر معشوق نظرباز نبود

آشنا در نظرش صورت بیگانه نمود

ره عقل ار به صورت عین حق است

[...]

باز از پی خرابی ما از چه می‌رسد

سیلی که صد ره آمد و ما را خراب دید

رند بی پا و سر از کوی خرابات چه دید

که جهان را به نظر سخت محقر دارد

آن مرد ره که در نظرش زر چو خاک شد

نبود عجب که از نظرش خاک زر شود

به هدایت چه زنی طعنه که صوفی گردید

همه را پیر مغان کاش هدایت می‌کرد

ناکامی ما چو هست کام دل دوست

کام دل ما همیشه ناکامی باد

در حسن صفت کوش که در روز جزا

حشر تو به صورت صفت خواهد بود

تَوْحِیْدُ مَنْیَنْطِقُ عَنْنَعْتِهِ

عارِیَّةٌ اَبْطَلَهَا الواحِدُ

تَوحِیدُ إیّاهُ تَوْحِیْدُهُ

وَنَعْتُ مَنْیَنْعَتُهُ لاحِدٌ

غره مشو که مرکب مردان مرد را

در سنگلاخ بادیه پی ها بریده‌اند

نومید هم مباش که رندان باده نوش

ناگه به یک ترانه به منزل رسیده‌اند

از دامن آفتاب تا جیب زمین

رسمی است که تا خدا نمیرد زایند

دل نگهدار که بر شاهد دنیا ننهی

کاین نه یاریست که او را غم یاری باشد

تو که امروز چو کژدم همه را نیش زنی

مونس قبر تو شک نیست که ماری باشد

آن چنان زی که چو طوفان اجل موج زند

گرد بر گرد تو از خیر حصاری باشد

چو روی بر سر خاکی بنگر که درو

چون تو در هر قدمی خفته هزاری باشد

خاکساران جهان را به حقارت منگر

تو چه دانی که در آن گرد سواری باشد

آن برون آید از این آتش سوزان فردا

که زرش را هم از امروز عیاری باشد