ستاره نیست خدا را که در زمین گردد

که در هوای ویست آفتاب چرخ کبود

در بزم دردنوشان زهد وورع نگنجد

در عالم حقیقت عیب و هنر نباشد

اگرچه خامه سرش تا به سینه بشکافند

نه عاشق است که یک حرف بر زبان آرد

در جامهٔ صوف بسته زنار، چه سود

در صومعه رفته دل به بازار، چه سود

زآزار کسان راحت خود می‌طلبی

یک راحت و صد هزار آزار چه سود

رخت دلم هرچه بود، عشق به غارت ببرد

[...]

خاک دل آن روز که می‌بیختند

شبنمی از عشق بر او ریختند

دل که بدان رشحه غم اندود شد

بود کبابی که نمک سود شد

به غیر هستی حق هیچ روی ننماید

ترا که دیدهٔ دل روشن و مصفا شد

ز چشم اهل نظر کسب کن حیات ابد

که آبِ خضر ازین جویبار می‌گذرد

کفن بسی به از آن پیرهن که برتن مرد

نه از ترشّح خوناب دیده تر باشد

مرا هر شب چو دزدان خواب گرد چشم تر گردد

دلم را با غمت بیدار بیند باز برگردد

دوست آنست کو معایبِ دوست

همچو آیینه رو برو گوید

نه که چون شانه با هزار زبان

[...]

به خیر خاطر ما کوش کاین کلاه نمد

بسا شکست که بر افسر شهی آورد

نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود

آنچه با خرقهٔ صوفی میِ انگوری کرد

بس آسان می‌نمود اول غم دریا به بوی سود

غلط کردم که یک موجش به صد گوهرنمی‌ارزد

زیر بارند درختان که تعلق دارند

ای خوشا سرو که از بارِ غم آزاد آمد

طالب لعل و گهر نیست و گرنه خورشید

همچنان در عملِ معدن و کانست که بود

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

ورنه اندیشهٔ این کار فراموشش باد

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت

آفرین بر نظر پاکِ خطاپوشش باد

شاهِ ترکان سخنِ مدعیان می‌شنود

[...]

واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزید

من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود

حسن عالم سوز او چندان که عاشق می‌کشد

فرقهٔ دیگر به عشق از خاک سر بر می‌کنند

از ردّ و قبول دگرانش چه تفاوت

آن بنده که در چشم خریدار درآمد

آن شیخ که از خانه به بازار نمی‌رفت

مست است به حدی که رهِ خانه نداند

پرستاری ندارم بر سرِبالینِ بیماری

[...]

هر کسی از تو نشانی به گمان می‌گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد

مجنون چو خویش را همه لیلی خیال کرد

از غیرت همین به کسی آشنا نشد