درد تو کدام دل که بیمار نکرد

شوق تو کدام سینه کافگار نکرد

عشق تو چه سبحه‌ها که زنّار نکرد

چشم تو چه فتنه‌ها که بیدار نکرد

ای بندگی تو گشته از روز الست

مقصود جهانیان چه هشیار و چه مست

عمرم همه صرف خودپرستی گردید

اما چه توان نمود این است که هست

آگه غم نیستی و هستی تا کی

هشیار گهی و گاه مستی تا کی

این‌ها همه ساز خودپرستی بوده است

شرمی شرمی ز خودپرستی تا کی

ای ذات تو ز اعراض صفات آمده پاک

کوتاه ز دامن تو دست ادراک

در هر چه نظر کنم توآیی به نظر

لا ظاهِرَ فی الوجودِ واللّهِ سِواک

جز نور علی نیست اگر درک بود

با غیر علی کی ام سر برگ بود

گویند دم مرگ علی را بینیم

ای کاش که هر دمم دم مرگ بود

مردان سوی عالم حقیقت راندند

نامردان در بهانه جویی ماندند

یک نکته بگویمت گر از من شنوی

آن برد به دوست ره که او را خواندند

گر عقل بود سپهر گردان دارد

ور جان و تن است این همه حیوان دارد

یارب ز کجا و از چه برخاسته است

این شور و محبتی که انسان دارد

ماییم همه پردهٔ اسرار وجود

پیدا شده ز اختلاف اطوار وجود

ما خود عدمیم لیک ظاهر شده است

از آینهٔ ما همه آثار وجود

بسمل همه عمرم به تمنا بگذشت

در بوک و مگر امشب و فردا بگذشت

چون حاصل دنیا نبود غیر از غم

خرم دل آن کس که ز دنیا بگذشت

تمکین تو به صورت ار چه از شروانی

در جان بنگر که از جهان جانی

هر کس به تصور ز تو گوید سخنی

اینها سخن است کانچه دانی آنی

قومی به ولای ما جهان داده و جاه

یک قوم ز انکار فغان کرده و آه

ما آینهٔ روی سفیدیم و سیاه

در آینه هر کسی به خود کرده نگاه

تمکین دیدی و جمله دیدی و گذشت

رفتی و رساندی و رسیدی و گذشت

غمناک مشو که زاهدت کافر خواند

پندار که این نیز شنیدی و گذشت

در فقر بدیده‌‌ایم ما شاهی را

وندر غم عشق راه آگاهی را

هر سلسله و طریقه دیدیم ولی

جستیم طریق نعمت اللهی را

ای داور دانا به ضمیر که و مه

بر زخم دلم ز مرحمت مرهم نه

یا همت عالی مرا بازستان

یا در خور همتم توانایی ده

چندی پی علم و مذهب و کیش شدم

یک چند دگر طالب درویش شدم

دیدم که دل است مبدء هر فیضی

برگشتم وطالب دل خویش شدم

قاصد تو ومقصد تو و مقصود تویی

شاهد تو و مشهد تو مشهود تویی

بردیدهٔ دل نیست کسی جز تو عیان

عابد تو و معبد تو و معبود تویی

عمری به در مدرسه‌ها بنشستم

با اهل ریا و کبر و کین پیوستم

از یک نظر عاشق رمزی آخر

هم از خود هم ز غیر خود وارستم

جز قهر تو نی خدای را قهر دگر

ایجاد کند اگر دو صد دهر دگر

کی مدح تو ز آب بحر بتوان بنگاشت

هر قطرهٔ بحر گر شود بحر دگر

آن شیخ که بشکست ز خامی خم می

زو عیش و نشاط می‌کشان شد همه طی

گر بهر خدا شکست پس وای به من

ور بهر ریا شکست پی وای به وی

کعبه ز تو ای زاهد و بتخانه زمن

کوثر ز تو ای واعظ و پیمانه ز من

زنّار ز من، سبحهٔ صد دانه ز تو

عالم همگی از تو و جانانه زمن