دی مفتیان شهر را تعلیم کرده مسئله

و امروز اهل میکده رندی ز من آموختند

یارب چه فرخ طالعند آنان که در بازار عشق

دردی خریدندو غم دنیا و دین بفروختند

چون رشتهٔ ایمان من بگسسته دیدند اهل کفر

[...]

آنچه من بینم اگر خلق جهان دیدی یقین

روز و شب همچون فلک سرگشته وجویاستی

زاهد امروز ار بدیدی چشم پرآشوب دوست

کی در آن پژمردگی وعدهٔ فرداستی

هرکه او مجروح تیر غمزهٔ جانان نشد

[...]

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

خلقی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

یعنی که ترا می‌طلبم خانه به خانه

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

[...]

عشق ارچه بسی خون جگرها دهدت

می‌خور چو صدف که هم گهرها دهدت

هرچند که بار عشق باری است عظیم

چون شاخ بکش یار، که برها دهدت

هم جان به هزار دل گرفتار تواست

[...]

کس را به خیر طاعت خوداعتماد نیست

آن بی بصر بود که کند تکیه بر عصا

در کوه و دشت هر سَبُعی صوفی ای بُدی

وز هیچ سودمند بدی صوف بی صفا

چون شادمانی و غم دنیا مقیم نیست

[...]

برگذر ای دل غافل که جهان درگذر است

خود همه کارجهان رنج دل و دردسر است

خاکساری که به خواری به جهان ننگرد او

بر سرش خاک که از خاک بسی خوارتر است

جملهٔ زیر زمین گر به حقیقت نگری

[...]

اندر نهاد بوالعجبت هفت دوزخ است

از راه پنج حس تو فروبند هفت در

پس بر صراط شرع روان کرده گوش دار

زیرا که هست زیر صراط آتشِ سقر

گر مرد راه بین شده‌ای عیب کس مبین

[...]

لب دریا همه کفراست ودریا جمله دین داری

ولیکن گوهر دریا ورای کفرو دین باشد

درین دریا که من هستم نه دریایم

نداند هیچکس این سرّمگر آنکو چنین باشد

توصاحب‌نفسی‌ای‌غافل‌میان خاک وخون‌می‌‌خور

[...]

عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت

وز برق بلا به خرمنم اخگر ریخت

خون در رگ و ریشهٔ دلم سوخت چنان

کز دیده به جای اشک خاکستر ریخت

عشق آمدو آتشی به جانم افروخت

[...]

آن کس که به عشق، بسته پیمانِ درست

در کفر نهان ساخته ایمانِ درست

دارد به خلاف روش بوالهوسان

صد پاره دلی زیر گریبان درست

از سینه غبار غم نمی‌باید شست

[...]

از کوچهٔ عشق ره به در نیست

این وادی حیرتست و حرمان

در سینه نهان هزار دوزخ

در دیده عیان هزار عمان

روزی که چو ما شوی بدانی

[...]

شبی‌تیره است وره مشکل جنیبت را عنان درکش

زمانی رختِ هستی را به خلوتگاه‌جان‌درکش

طریقش بی قدم می‌رو، جمالش بی بصر می‌بین

حدیثش بی زبان می‌گو،شرابش بی‌دهان‌درکش

نظامی این چه اسرار است کز خاطر برون دادی

[...]

شستیم نقشِ غیر، ز الواح کاینات

دیدیم عالمی که صفاتست عینِ ذات

لاهوت‌صرف ووحدت‌محض است و ذات بحت

محو است در حریم هویت تعینات

قدوسیان عالمِ علوی برند رشک

[...]

آشنایی خلق درد سر است

منقطع باش تا ندانندت

به در کس مرو ز بهرِ طمع

تا ز در همچو سگ نرانندت

گر شوی گوشه گیر چون ابرو

[...]

خدای کار چو بر بنده‌ای فرو بندد

به هرچه دست زند رنجِ دل بیفزاید

وگر مطیع شود زود نزد همچو خودی

ز بهر چیزی خوار و نزار باز آید

چو اعتقاد کند کر کسش نباید چیز

[...]

در ازل پرتو حسنش ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه‌ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت

عین آتش شد ازین غیرت و برآدم زد

عقل می‌خواست کزین شعله چراغ افروزد

[...]

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

بندهٔ طلعت آن باش که آنی دارد

در رهِ عشق نشد کس به یقین محرمِ راز

هر کسی بر حسبِ فهم گمانی دارد

با خرابات نشینان ز کرامات ملاف

[...]

من ارچه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه

هزار شکر که یارانِ شهر بی گنه‌اند

جفا نه پیشهٔ درویشی است و راهروی

بیار باده که این سالکان نه مرد رهند

مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم

[...]

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

ورنه اندیشهٔ این کار فراموشش باد

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت

آفرین بر نظر پاکِ خطاپوشش باد

شاهِ ترکان سخنِ مدعیان می‌شنود

[...]

هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار

کس را وقوف نیست که انجام کار چیست

مستور و مست جمله چو از یک قبیله‌اند

ما دل به عشوهٔ که دهیم اختیار چیست

راز درون پرده چه داند، فلک خموش

[...]