ای از همه بیش و از همه پیش

از خود همه دیده وز همه خویش

در ششدر خاک و خون فتاده

در وصف تو عقل حکمت اندیش

در عالم عشق عاشقان را

[...]

هر چیز که هست در دو عالم کم و بیش

از جلوهگری نور اوست ای درویش!

تا جلوه همی کند همه جلوهٔ اوست

چون جلوه کند ترک، نماند پس وپیش

گفتی که نشان راه چیست ای درویش

از من بشنو چو بشنوی میاندیش

آنست ترا نشان که رسوائی خویش

چندان که فرا پیش روی بینی بیش

دی بر سر خاک دلبری با دل ریش

میباریدم خون جگر بر رخ خویش

آواز آمد که چند گریی بر ما

بر خویش گری که کار داری در پیش

دوش آمد و گفت: مردمِ دوراندیش

از خویش به جز هیچ نیابد کم و بیش

می بر نتوان گرفت این پرده ز پیش

گر برگیرم ز خویش من مانم و خویش

پروانه به شمع گفت: میسوزم خویش

شمعش گفتا که نیستی دور اندیش

یک لحظه تو سوختی و رستی از خویش

من شب تا روز سوختن دارم پیش

پس درآمد زود بوتیمار پیش

گفت ای مرغان من و تیمار خویش

دید یوسف را شبی در خواب پیش

خواست تا او را بخواند سوی خویش

گر شما بودید یار شیخ خویش

یاری او از چه نگرفتید پیش؟

چون شنیدند آن سخن، از عجز خویش

برنیاوردند یک تن سر ز پیش

آن همه ماهی چو کودک دید پیش

گفت این دولت عجب دارم ز خویش

چون دلم در پس بود در خون خویش

راه چون گیرم من سرگشته پیش

چون ببرد وقت مردن دل ز خویش

هیزم آرد گِردِ خود ده حُزمَه بیش

این چنین روزی که جانم کرد ریش

هرگزم نامد به عمر خویش پیش

بود کافر را نمازی زان خویش

مهل خواست او نیز بیرون شد ز پیش

برگرفتش تا برد با جای خویش

آمدش مستی دگر در راه پیش

چون بگویند اهل جنت حال خویش

اهل دوزخ در جواب آیند پیش

کرده بد هر جای کوهی خاک بیش

شاه چون آن دید، بازو بند خویش

چون ز نان خشک گیرم سفره پیش

تر کنم از شوروای چشم خویش

مخور غم از برای امّت خویش

که هست از جرم ایشان فضل ما بیش