تمام انبیا این عز ندیدند

ز تو گفتند کل وز تو شنیدند

چو اصحاب اندر آن مشهد رسیدند

فرو برده یکی خاکش بدیدند

چو بیکاران آن کشتیم دیدند

بشهوة جمله مهر من گزیدند

بسی رفتند و گفتند و شنیدند

که تا هر دو بدریائی رسیدند

شدند آخر بسی منزل بریدند

دران ده سوی آن منزل رسیدند

شه و لشکر چو گفتارش شنیدند

کرامات و مقاماتش بدیدند

زمانی بود و خلقی در رسیدند

میان صُفّه خوانی برکشیدند

چو القصه سپه در هم رسیدند

بیک حمله دو صف بر هم دریدند

بزرگانی که استغناش دیدند

نه شب خفتند و نه روز آرمیدند

ز تو نگریختند از من رمیدند

مگر با خود مرا نااهل دیدند‌؟

حسن را چون ز راهی دور دیدند

ز پیش رابعه یک سر رمیدند

که بعد از توبه چون با هم رسیدند

ز فردوس آمده کُنجی گزیدند

همه صحرانشینان می‌دویدند

بزیر خیمه سر در می‌کشیدند

همه یاران او چون سنگ دیدند

ز بیم سنگ از پیشش رمیدند

نه دنیا را نه جنت را گزیدند

نه از دوزخ سر موئی رمیدند

چو این قسم ای عجب جنت بدیدند

بده جان از بر دوزخ رمیدند

چو آن جانها همه دنیا بدیدند

بجان و دل سوی دنیا دویدند

چو آن جانها خطاب حق شنیدند

ازان شادی خروشی برکشیدند

چو موئی راه بر در می‌کشیدند

وگر هجده هزاران می‌بریدند

ازان یک ذرّه روی خود ندیدند

که تا بودند مرگ خود گُزیدند