آن ماه که از کنار شد بیرونم

در ماتم او کنار شد پر خونم

دوشش دیدم به خواب در،‌خفته به خاک

گفتم: چونی گفت: چه گویم چونم

دانی تو که از حلقهٔ زلفت چونم

چون حلقه منه از در خود بیرونم

شک نیست که خونی نرهد از سردار

خونی گردی اگر شوی در خونم

ز درد عشق تو زار و زبونم

بمانده اندرین غرقابِ خونم

چگونه نقد باشد در درونم

ترا دیوانه می‌آید کنونم

بحق آنکه میدانی که چونم

که بیرون آر ازین غرقابِّ خونم

میان خون نشستی در درونم

کنارم موجزن کردی ز خونم

ز عشقت چند گردانی به خونم

چه می‌دانی که در عشق تو چونم

از آن همچون جهان گیری زبونم

که تا من با جهان‌افروز چونم

خداوندا تو میدانی که چونم

تویی هم رهبر و هم رهنمونم

چومویی چند گردانی بخونم

که چون مویی نمیپرسی که چونم

بجز او نیست اکنون در درونم

اناالحق زن به بین در خاک و خونم

تو میگوئی هوالله در درونم

از آن عشاق اینجا رهنمونم

حقیقت گشت اینجا گه زبونم

من او دانم در اینجا گه که چونم

همه منصور میبیند درونم

همه خواهد بد آخر رهنمونم

بدیدم هر دو عالم در درونم

نمودم روی در جان رهنمونم

منم اینجا یکی دیده درونم

همه ذرات از خود رهنمونم

برون خواهم شدن تادر درونم

شو هر ذرهٔ را رهنمونم

درم بگشای و ره ده در درونم

که هم تو درگشا و رهنمونم

توراز خود همی گوئی درونم

بخواهی ریخت ای دلدار خونم

توئی ای جان و دل اینجا درونم

حقیقت کرده درخود رهنمونم