جانا! جانم ز قعر دریای حضور

دُرّی عجب است غرق چندینی نور

گرچه تن من ز کار دورست ولیک

یک لحظه نهیی ز خاطرِ جانم دور

حق چو دید آن نور مطلق در حضور

آفرید از نور او صد بحر نور

چو به نزدیک او شد از نعلین دور

گشت در وادی المقدس غرق نور

چون به منبر برشد آن دریای نور

نالهٔ حنانه می‌شد دور دور

شمع را چون سایه‌ای نبود ز نور

چون گریخت از سایه او دیو دور

لاجرم چون دید چندان جنگ و شور

دفع کرد آن قوم را حیدر به زور

نام او سیمرغ سلطان طیور

او به ما نزدیک و ما زو دور دور

همچو موسی دیده‌ای آتش ز دور

لاجرم موسیجه‌ای بر کوهِ طور

گاه تلخ است آب او را گاه شور

گاه آرام است او را گاه زور

روز دیگر کاین جهان پر غرور

شد چو بحر از چشمهٔ خور غرق نور،

روی ترسایی نمودندش ز دور

شد ز عقل و دین و شیخی ناصبور

شورشی بر وی پدید آمد به زور

گفت یا رب در دلم افتاد شور

ور بود از ضعف عاجزتر ز مور

عشق بیش آرد برو هر لحظه زور

بس کسا کامد بدین درگه ز دور

گه بسوخت و گه فروخت از نار و نور

شیخ صوفی گفت ای مرد صبور

می‌دهی هیچی به هیچی، گفت دور

دیگری گفتش که ابلیس از غرور

راه بر من می‌زند وقت حضور

من چو با او برنمی‌آیم به زور

در دلم از غبن آن افتاد شور

گر قدم در ره نهی ای هم‌چو مور

از سر مویی بگیرندت به زور

در گذر زین خاکدان پر غرور

چند پیمایی جهان ای ناصبور

آتشی در پیش و راهی سخت دور

تن ضعیف و دل اسیر و جان نفور