آن دل که سراسیمهٔ عالم بودی

یک ذرّه ندید از همه عالم سودی

هر سودایی که بود بسیار بپخت

حاصل نامد زان همه سودا دودی

نهان از عقل و پیدا در وجودی

ز نور ذات خود عکسی نمودی

چو هیچش طاقت منّت نبودی

ز همّت گشت مزدور جهودی

زمین از کف فلک تابد ز دودی

که گر چیزی نبایستی نبودی

به نظّاره جهانی خلق بودی

که آن زن را به مردان می‌نمودی

یکی دیوانه در بغداد بودی

که نه یک حرف گفتی نه شنودی

ازان لعنت گرش قوتی نبودی

کجا با خلق این قوّت نمودی

که چون از نامه گفتی و شنودی

شوی گستاخ از معنی بزودی

چنان از تو برآرد جاه دودی

که نبود از تدارک هیچ سودی

کسی گفتش چرا خاموش بودی

نگفتی تو حدیثی نه شنودی

مرا آن لحظه گر صد زخم بودی

بچشمم چشم زخمی کی نمودی

ترا گر نیز کار افتد به زودی

درین معنی نه کمتر از جهودی

چو روزت صبح گرداند بزودی

که تو در عشق بازی با که بودی

بلطف طبعِ او مردم نبودی

که هر چیزی که از مردم شنودی

چو سی دندان او مرجان نمودی

نثار او شدی هر جان که بودی

اگر اُمّید وصل تو نبودی

نه گَردی ماندی از من نه دودی

تو هرگز بر کسی عاشق نبودی

هنوز آتش نهٔ مانند دودی

به نادانی اگر خود وانمودی

گرفتار قفس هرگز نبودی

از آن برخویشتن زهر آزمودی

که صد تریاق فاروقیش بودی

الست آنگه که بشنودی که بودی

نبودی بود بودن کان شنودی