پدر گفتش درین شوریده زندان

بطاعت می‌توان شد از بلندان

چنین گفت آن امیر دردمندان

که نیست این بس عجب از گوسفندان

بدو بخشید یکسر گوسفندان

کم از میشی، همی نگذاشت چندان

بدو بخشید ثُلثی گوسفندان

بدو گفت ای دوای دردمندان

بدو بخشید آن تاج بلندان

دوم ثلثی که بود از گوسفندان

خطی دارد بدان سی پاره دندان

بخون من لبش ز آنست خندان

دهانش پستهٔ تنگست خندان

که آن را کعبتین افتاد دندان

سلیمان گفت ای مرغ سخندان

چرا می می‌خوری مانند رندان

چو زنگی بی گنه برگشت خندان

زانجم بین سفیدش کرد دندان

پس آن جامی که گویم این سخن دان

تو آن می بیخودی خویشتن دان

حریفی زهره طبع و آب دندان

چو خورشید آتشین چون صبح خندان

گهی گریان شوی چون شمع خندان

گهی دستار چه خایی بدندان

ز نقش گل گرفته لب بدندان

میان باغ مانی نقشبندان

تو تازان لب بماندی خشک دندان

لبت هرگز ندیدم نیز خندان

برای شکّری زان لعل خندان

نهاده چشم و کرده تیز دندان

سلام من بران یاقوت خندان

که اوست الحق حریفی آب دندان

ازاین پاسخ لب شه گشت خندان

نمود از بسّد لب درّ دندان

لبی می‌دید چون یاقوت خندان

خرد زان لب بمانده لب به دندان

زمانی خنده زد بر لعل خندان

زمانی بر گرفت از لعل دندان

چو خورد آب حیات از لعل خندان

سکندر زد بسی دامن به دندان