دوش آمد و گفت: «آمده‌ام حور سرشت

تاختم کنم ملکت حوران بهشت»

گفتم: «به خطی سرخ بر آن زیر نویس»

رویش به خطی سبز در آن زیر نوشت

از بس که دلم بسوخت زین کاردرشت

روزی صد ره به دست خود خود را کشت

جامی دو، می مغانه خواه از زردشت

تا باز کنم قبای آدم از پشت

شمع آمد و گفت: با چنین کار درشت

تاکی دارم نهاده بر لب انگشت

آن را که به آتش است زنده که بسوخت

و آن راکه به بادی بتوان کشت که کشت

مرتضا را چون بکشت آن مرد زشت

مرتضی بی او نمی‌شد در بهشت

گر خلاصی باشدت زین مارِ زشت

آدمت با خاص گیرد در بهشت.

یار شد با من به یک جا مار زشت

تا بیفتادم به خواری از بهشت

آن دگر گفتش بر امید بهشت

باز گرد و توبه کن زین کار زشت

دوست‌تر دارم من ای عیسی‌سرشت

با تو در دوزخ که بی تو در بهشت

شیخ چندانی که در صحرا بگشت

کس نمی‌جنبید در صحرا و دشت

گرچه این قصرست خرم چون بهشت

مرگ بر چشم تو خواهد کرد زشت

بر زنان مصر چون حالت بگشت

زانک مخلوقی به دیشان برگذشت

داد دیوانه بسی دشنام زشت

کز چه اندازند بر من سنگ و خشت

عشق تو با جان من در هم سرشت

من نه دوزخ دانم اینجا نه بهشت

هر که را این درد دل در هم سرشت

محو شد هم دوزخ او را هم بهشت

چون نهان گردد تنم در خاک و خشت

بگذری از هرچ کردم خوب و زشت

سلیمان وش به مسند باز نه پشت

ولی انگشترین کرده در انگشت

چو از اشک آن نقاب او بر آغشت

ز روی خود نقاب آخر فرو هشت

بزد یک پنچه و آن مرد را کُشت

شکست از پنجهٔ او مرد را پُشت

که در برگیرمت من بَر لب کِشت

گر امشب بایدم دو ک کسان رشت

وبال تست اگر خوبی وگر زشت

فزون از ده گزی کرباس وده خشت