المنة للّه که نیم هر نفسی

مشغول، چو خلقِ بیخبر، در هوسی

گر خصم شود هر دو جهانم ندهم

با «دانمِ» خود «ندانمِ» هیچ کسی

نقدی که مراست قیمتش هست بسی

آنجا نرسد هیچ گدایی نفسی

گر هر دو جهان خصم من آیند به حکم

هرگز نرسد به نقد من دست کسی

ای بلبل روح چند باشی مگسی

پَر باز کُن و به عرش رو در نَفَسی

تا کی بستهٔ پالان آخر

پالان نتوان نهاد بر مرغ کسی

هر چند که این حدیث جستی تو بسی

از جستن تو به دست نامد مگسی

چیزی چه طلب کنی که در هیچ مقام

هرگز نه بداند نه بدانست کسی

ای شمعِ جهان فروز! در هر نفسی

از پرتو تو بسوخت پروانه بسی

این گرمْ دماغی از کجا آوردی

کس گرمْ دماغ تر ندید از تو کسی

عالم که امان نداد کس را نفسی

خوابیم نمود در هوا و هوسی

ای بیخبرانِ خفته! گفتیم بسی

رفتیم که قدر ما ندانست کسی

چون کسی می‌بشکند نان کسی

حق گزاری می‌کند آن کس بسی

آگهند از روی این دریا بسی

لیک آگه نیست از قعرش کسی

در بن این بحر بی پایان بسی

غرقه گشتند و خبر نیست از کسی

او ز تو مردانه‌تر آمد بسی

پس چرا جنگی نکرد او باکسی

از صحابه گر شدی کشته کسی

حیدر کرار غم خوردی بسی

چون بگشتی از گرامی‌تر کسی

پرگنه هستند در امت بسی

ور زند در قعر دریا دم کسی

مرده از بن با سر افتد چون خسی

در ریاضت بوده‌ام شب‌ها بسی

خود نشان ندهد چنین شب‌ها کسی

گر مرا در سرزنش گیرد کسی

گو درین ره این چنین افتد بسی

کی به طاعت این بدست‌آرد کسی

زانک کرد ابلیس این طاعت بسی

گر تو بنشینی به تنهایی بسی

ره بنتوانی بریدن بی‌کسی

پیر رفت و کرد زاریها بسی

تا ستد جاروب و غربال از کسی

دیگری گفتش گنه دارم بسی

با گنه چون ره برد آنجا کسی

کان یکی گفت انگبین دارم بسی

می‌فروشم سخت ارزان، کو کسی