چو پیغامبر ابوبکر و عمر را

بصر خواند این یک و سمع آن دگر را

پس آگه گفت چون دیدی پدر را

که می‌گویند گُم کرد او پسر را

بابرو حاجبی کردی قمر را

بمژگان صیدگه دل گه جگر را

ببین این احمقان بیخبر را

که می‌خواهند دنیا یکدگر را

ز دل برگیر قفل این بی‌خبر را

بجنبان سلسله‌، بگشای در را

سفیهی کُشت ناگه آن پسر را

بخَست از درد جان آن پدر را

طلب کن ای پسر ملکی دگر را

که سر باید بُرید آنجا پسر را

برون بُردند تنها آن پسر را

که تا بگشاد بر عالم نظر را

بنگذارد تو مرد بی خبر را

که باشی یک نَفَس چیزی دگر را

چو وقت مرگ پیش آمد پدر را

به پیش خویش بنشاند آن پسر را

بدست آورده نرگس جامِ زر را

ز باران خورده شیر چون شکر را

ز رایش فیض و فر شمس و قمر را

ز جودش نام و نان اهل هنر را

مشو عاق و ببر فرمان پدر را

پدر هرگز نخواهد بد پسر را

بسوی آسمان برداشت سر را

که چون بردی دل این بی خبر را

بیامد بانگ زد موشی دگر را

به پیش او فرو گفت این خبر را

سوی هر کس چنان گردان نظر را

که بهتر بینی از خود هر بتر را

دهد یرقان اسود ماه و خور را

چو تنگی نفس صبح و سحر را

که سوی ما فرست آن سیمبر را

که قدری نیست اینجا سیم و زر را

قبا بدریده دوران قمر را

زبان ببریده مرغان سحر را

برو بر سنگ زن آن سیمبر را

مگر با گل برآمیزی شکر را