پیر ما می‌رفت هنگام سحر

اوفتادش بر خراباتی گذر

نالهٔ رندی به گوش او رسید

کای همه سرگشتگان را راهبر

نوحه از اندوه تو تا کی کنم

[...]

گر ز سر عشق او داری خبر

جان بده در عشق و در جانان نگر

چون کسی از عشق هرگز جان نبرد

گر تو هم از عاشقانی جان مبر

گر ز جان خویش سیری الصلا

[...]

ای پرده‌ساز گشته درین دیر پرده در

تا کی چو کرم پیله نشینی به پرده در

چون کرم پیله پرده خود را کند تمام

زان پرده گور او کند این دیر پرده در

چون وقت کار توست چه غافل نشسته‌ای

[...]

بر خاک تو چون بنفشهام سر در بر

بیبرگ گلت چو حلقه ماندم بر در

گر از سر خاک تو بگردانم روی

بادا ز سر خاک تو خاکم بر سر

این گنبد خاکستری پر اخگر

گه در خونم کشید و گه خاکستر

از غصهٔ آن کزو نمییافت خبر

از سر میشد به پای و از پای به سر

جانا! ز همه جهان نشستم برتر

سربازان را چو دیده هستم در خور

در باز کن و ببین که هستم بر در

وز دستِ سرِ زلفِ تو دستم بر سر

شمع آمد و گفت: عزّت من بنگر:

در زیر نهاده شمعدان طشتی زر

چون گوهر شبچراغم آمد آتش

افتاد ازان طشت چو گوهر با سر

هی که را رنگی بود بی کر و فر

بیشکی هر کس برو دارد نظر

و آن کس را کاتشی در جان بود

آتشش در جان چه باشد کارگر

ترک چشمی هر کرا زد ناوکی

[...]

زهی دارای طول و عرض اکبر

شفاعت خواه مطلق روز محشر

بست موری را کمر چون موی سر

کرد او را با سلیمان در کمر

کوه را هم تیغ داد و هم کمر

تا به سرهنگی او افراخت سر

باز در یعقوب سرگردان نگر

چشم کرده در سر کار پسر

باز ایوب ستمکش را نگر

مانده در کرمان و گرگان پیش در

گه نهد بر فرق نرگس تاج زر

گه کند در تاجش از شبنم گهر

آب را نامانده آبی بر جگر

وآبش از شوق تو بگذشته ز سر

نیم جزوم بی تو من، در من نگر

کل شوم گر تو کنی در من نظر

روز محشر محو گردد سر به سر

جز زفان او زفانهای دگر

حاجتم آنست ای عالی گهر

کز سر فضلی کنی در من نظر

بر درت جان بر میان دارم کمر

گوهر تیغ زفان من نگر

آنک دارد بر صراط اول گذر

هست او از قول پیغمبر عمر