واسطی گفتش که این قوم تباه

گر نه‌اند از حکم تو معذور راه

روز آخر گلخنی را گفت شاه

آخر از شاه جهان چیزی بخواه

گفت حاجتمند آنم من که شاه

هم چنین مهمانم آید گاه گاه

عاقبت چون عزم رفتن کرد شاه

گلخنی گفتش که دیدی جایگاه

گفت چندانی که می‌کردم نگاه

بود از اصحاب من بگرفته راه

شیخ بوبکر نشابوری به راه

با مریدان شد برون از خانقاه

چون بدید ابلیس را موسی به راه

گشت از ابلیس موسی رمزخواه

گرچه اندک چیزت آمد بند راه

چه به کوهی بازمانی چه به کاه

صوفیی چون جامه شستی گاه گاه

میغ کردی جملهٔ عالم سیاه

زانک کز نام حرام این جایگاه

مستی آوردی و افکندی ز راه

دیگری گفتش که ای سرهنگ راه

زو چه خواهم گر رسم آن جایگاه

هرکه آن بشنود از خیل و سپاه

جمله را شد چشم از آن غیرت سیاه

می‌دهد مشغولیم تا من ز شاه

بازمانم دور مشغول سپاه

هر غنیمت کافتدم این جایگاه

جمله برسانم به درویشان راه

بی‌دل دیوانه گفت ای پادشاه

کارت آمد با دوجو این جایگاه

گر برآید از سردردی یک آه

می‌برد بوی جگر تا پیش گاه

دیگری گفت ای به حضرت برده راه

چه بضاعت رایج است آن جایگاه

می‌گذشت او در میان آن سپاه

چون بدید از دور او را پادشاه

او چو آزادست از شاه و سپاه

بی غرض گوید سخن وز جایگاه

چون زلیخا زو شنود آن بار آه

گفت بس، کین آه بود از جایگاه