دوش درآمد ز درم صبحگاه

حلقهٔ زلفش زده صف گرد ماه

زلف پریشانش شکن کرده باز

کرده پریشان شکنش صد سپاه

از سر زلفش به دل عاشقان

[...]

شد از تو جهان بیرخ آن ماه سیاه

گو شو که جهان سیاه گردد بیماه

او را تو برای خویشتن میطلبی

پس عاشق خویش بودهیی چندین گاه

اندهگن توییم از دیری گاه

در ما نگر، ای مرا ز اندوه پناه

کانها که به حسن گوی بردند زماه

کردند در اندوهگن خویش نگاه

ای روی چو آفتابِ تو پشت سیاه

بی پشتی تو مه ننهد روی به راه

از روی توآفتاب را پشت شکست

وز روی تو پشتِ دست میخاید ماه

باز یونس را نگر گم گشته راه

آمده از مه به ماهی چند گاه

در سجودش روز و شب خورشید و ماه

کرد پیشانی خود بر خاک راه

گرچه هست از پشت ماهی تا به ماه

جملهٔ ذرات بر ذاتش گواه

فکر کن در صنعت آن پادشاه

کین همه بر هیچ می‌دارد نگاه

حق تعالی گفت ای ملعون راه

هم خلیفست آدم و هم پادشاه

گه سگی را ره دهد در پیشگاه

گه کند از گربه‌ای مکشوف راه

موسی عمران اگر چه بود شاه

هم نبود آنجاش با نعلین راه

گرچه ضایع کرده‌ام عمر از گناه

توبه کردم عذر من از حق بخواه

حق بداشت آن نور را چون مهر و ماه

در برابر بی‌جهت تا دیرگاه

از گنه رویم نگردانی سیاه

حق هم نامی من داری نگاه

آن نفس ای مشفق طفلان راه

از کرم در غرقهٔ خود کن نگاه

تو بیفکن، هرک راباید، ز راه

باز برگیرد شود در پیشگاه

مصطفا جایی فرود آمد به راه

گفت آب آرند لشگر را ز چاه

در فضولی می‌کنی دیوان سیاه

گوی بردی گر زفان داری نگاه

زانک چون کشور بود بی‌پادشاه

نظم و ترتیبی نماند در سپاه

برگرفتت سِدره و طوبی ز راه

کردت از سَدِّ طبیعت دل سیاه