گهی اینجا کند گه جسم و جانم

گهی بنماید او عین العیانم

چه میبینی خبرده این زمانم

که تا مردید دیدت را بدانم

در این دم اندر اینجا میتوانم

که مر جمله زغوغا وارهانم

رخت بنمای اکنون تا بدانم

که در ملک جهان صاحب قرانم

ندانم تا چه نوری لیک دانم

بتو روشن شده این خسته جانم

چنان حیران دیدارت چنانم

که گوئی با تو در عین العیانم

کمال آدم اینجا من بدانم

که آدم هست در عین العیانم

اناالحق چون زنم مر سالکانم

دراین راهت بنزد خویش خوانم

نه چندانست و صفت در زبانم

که با آخر رسد شرح و بیانم

چرا پنهانی ای پیدای جانم

چرا کلّی به ننمائی عیانم

بکش جانا مرا مراتا من نمانم

کتاب هجر بر تو چند خوانم

از این خورشید شهرآرای جانم

چنان روشن شدم کاندر فغانم

نمیمیرد کسی بشنو بیانم

که زین بحر فنا دُر میچکانم

خبر کن جمله از من تا عیانم

نپندارد عیان جان نهانم

ز عشقت آگهم ای جان جانم

که هستی آشکارا و نهانم

ز عشقت آگهم ای جان جانم

که خواهی کُشت آخر در نهانم

مرا خوانند و من درجمله خوانم

مرا دانند و من در جمله دانم

بمن پیدا شده هر انس و جانم

مرا دانند و من در جمله دانم

منم دانا که اینجا غیب دانم

همیشه مطّلع بر انس و جانم

مرا عشقت بخواهد کشت دانم

کز این معنی ز صورت وارهانم