از عشق در اندرون جانم

دردی است که مرهمی ندانم

بی روی کسی که کس ندید است

خونابه گرفت دیدگانم

از بس که نشان از تو بجستم

[...]

گر در سر عشق رفت جانم

شکرانه هزار جان فشانم

بی عشق اگر دمی برآرم

تاریک شود همه جهانم

تا دور فتاده‌ام من از تو

[...]

از در جان درآی تا جانم

همچو پروانه بر تو افشانم

چون نماند از وجود من اثری

پس از آن حال خود نمی‌دانم

در حضور چنان وجود شگرف

[...]

ز تو گر یک نظر آید به جانم

نباید این جهان و آن جهانم

مرا آن یک نفس جاوید نه بس

تو دانی دیگر و من می ندانم

اگر گویی سرت خواهم بریدن

[...]

ازین دریا که غرق اوست جانم

برون جستم ولیکن در میانم

بسی رفتم درین دریا و گفتم

گشاده شد به دریا دیدگانم

چون نیکو باز جستم سر دریا

[...]

سبحان الله! بر صفتی حیرانم

کز حیرت خویش میبسوزد جانم

حال دل شوریدهٔ خود میدانم

کس را چه خبر ز درد بیدرمانم

نی کس خبری میدهد از پیشانم

نه یک نفس آگهی است از پایانم

چون زیستنی به جهل مینتوانم

روزی صد بار میبسوزد جانم

جانا ز غم عشق تو سرگردانم

من در طلب تو از میانِ جانم

گفتی که به ترک جان بگو تا برهی

چون تو به میان جان دری نتوانم

چندان که به جهد اسب جان میرانم

چون مینگرم هنوز در زندانم

از بس که زدم آه ز دردِ دلِ ریش

بیم است که با آه برآید جانم

امشب که دمی هم نفس جانانم

سرمایهٔ عمر این نفس میدانم

ای صبح، چو از دم آتش افزون گردد

گر در دمی، آتش بزنی در جانم

زهی گویا ز تو کام و زبانم

توئی هم آشکارا هم نهانم

توئی بس زین جهان و آن جهانم

توئی مقصودِ کلّی زین و آنم

چگونه شکر تو گوید زبانم

که نیست آن حد دل یا حد جانم

وگر گوئی مکن گیسو کشانم

بجز در پای اسپت خون نرانم

کنون این کار را بسته میانم

بجز این خاک بردن می‌ندانم

پسر گفتا که آنجا بر‌نهانم

که من خود حیلت این کار دانم

بدل در آرزو آمد چنانم

که بشناسی که من شاه جهانم

چنین گفت او که من رحمت چه دانم

من این دانم که خون جمله رانم

چنین گفت او که در پرده ازانم

که تا هرگز نه بیند کس عیانم

چو در آخر بود توبه ازانم

ندارد ای پدر چندین زیانم