کنم از انبیا بسترده نامت

مزن دم تا کند ارّه تمامت

هزاران بند داری تا قیامت

چگونه ره بری راه سلامت

ز اول روز تا روز قیامت

نبی در حق او کرده کرامت

ولی آنگه شود جنت تمامت

که در جنت شوند اهل قیامت

اسیری را به صد درد و ندامت

به دوزخ می‌برند اندر قیامت

تو گویی نیست چندین غم تمامت

که در باید غم روز قیامت

بعمری می‌دهد رنج مدامت

که تا کار جهان گیرد نظامت

خداوندا مرا پیش از قیامت

از آن معنی کنی بویی کرامت

چنین شب گر کند یزدان کرامت

نیاری گفت شکرش تا قیامت

یکی در خواب مرگی با سلامت

دوم در مرگ خوابی تا قیامت

که تا من زان ندا در استقامت

شوم در خواب تا روز قیامت

بسی خون کرده‌اند اهل ملامت

ولی این خون نخسبد تا قیامت

ز حلوا کی بود روی سلامت

که حلوا در قفا دارد حجامت

بدان میآریم در انتقامت

که گویم شیر پستانم حرامت

چو برخیزد بناز آنسرو قامت

برانگیزد ز قامت صد قیامت

چنین شب نیز با چندین سلامت

نبیند خلق تا روز قیامت

چه خیزد از چنین دل جز ملامت

چه آید از چنین دل جز ندامت

سلام من بدان کس تا قیامت

کزو هرگز ندیدستم سلامت

بدان آتش که در وقت ندامت

بود در سینهٔ صاحب سلامت

همه در پیش تست‌، ای من غلامت

چو من باشم غلامت این تمامت