گر شکر طعم لبش بشناختی

از خجل بفسردی و بگداختی

گاه با آن ماه جشنی ساختی

گاه بر رویش قدح پرداختی

گر تو اهل فضل را نشناختی

دین و دنیا را به یک جو باختی

خلق را از لطف خود بنواختی

مال پیش مردمان انداختی

در میان آتشم انداختی

روزگاری با بلا درساختی

آینه در رهگذار انداختی

خلق از سر باز با او ساختی

هیچ نامردی خود نشناختی

تو بدین دل عشق من می‌باختی

چون درین ره پای و سر در باختی

قدر بی قدری خود بشناختی

کودکی با خویش تنها ساختی

جوز با خود جمله تنها باختی

چون جهان بر یکدگر انداختی

حجت از وجهت وجهی ساختی

عشق گرم او که جان را ساختی

عقل را در زهد خشک انداختی

نفس خود را چون چنین بشناختی

جان خود در حق شناسی باختی

گاه از ترس خدا بگداختی

گه ز شادی مرکبی می‌تاختی

هر دو عالم را در این ره باختی

مرکب معنی در این ره تاختی

باز کی گردد چو تیر انداختی؟

همچنین عمری که ضایع ساختی

صورت الوان عجایب ساختی

دایماً با خویش بازی باختی

هر دم از نوعی دگر خود ساختی

هر یک از لونی دگر پرداختی

شاهباز شاه را نشناختی

خویش در دام صور انداختی

چون تو آئینه یقین بشناختی

خویشتن را سوی حق انداختی

چون تو خر مهره ز در نشناختی

خویشتن در چاه غم انداختی