بقدر ذرّهیی گر در حسابی

ز خورشید الهی در حجابی

ز دو ابروت طاق چرخ بابی

ز دو گیسوت مهر و ماه تابی

برون کردم از آنجا انتخابی

برآوردم ز یک یک فصل بابی

به هر گندم که خوردی بی‌حسابی

دلت را با بهشت افتد حجابی

اگرچه من نیم حاضر جوابی

ز تو غایب نیم در هیچ بابی

زبانی داشت در حاضر جوابی

به تیزی چون لب تیغ سدابی

چه من گر سایه‌ام تو آفتابی

مرا بسیار جویی و نیابی

چو تب در گل فگند از عشق تابی

عرق ریزان شد از گل چون گلابی

گهی سنگی دراندازی به آبی

گهی سر سوی سنگ آری بخوابی

بسی گررشتهٔ طبلم بتابی

ز من سررشتهٔ این وانیابی

چو بودم من ز مستی در خرابی

به هشیاری ز من سر می چه تابی

بیامد دایه و بر گل زد آبی

شد آن آب از رخ گل چون گلابی

اگر یک موی از ما سر بتابی

زمین بر سر کنی و سر نیابی

گرفته عرض آن کشور خرابی

چو روی عالم از طوفان آبی

که گر روزی بخاک من شتابی

بجز بوی وفا چیزی نیابی

چو چشم مستم از طوفان آبی

ز مستی داد خانه در خرابی

ز چشم من بیک طوفان آبی

همه عالم فرو گیرد خرابی

نیی تو انگبین، لعل مذابی

که در یک حال هم آتش هم آبی

نه مرکب را گیاهی و نه آبی

نه خسرو را طعامی نه شرابی

جوابش داد هرمز خوش جوابی

که گل با دل مگر خورده‌ست تابی