ترا نقدست آدم میندیدی

که از این دم تو در گفت و شنیدی

چو اندر جوهر الاّ رسیدی

تو نور جوهر الّا بدیدی

تو از قول کلام این سر شنیدی

ولی جنّات حورا را ندیدی

بلا عشقست اگر اینجا کشیدی

جمال دوست زین سر باز دیدی

کمالت بی نشانی بود و دیدی

حقیقت در سوی جانان رسیدی

گمان خویشتن هم خود بدیدی

یقین خود در کمال خود رسیدی

سوی خاکی و جان در وی رسیدی

که از نور تجلّی کل پدیدی

تو نوری تو نوری این دم و آن نور دیدی

در این دم کل بدان دم در رسیدی

ز بالا در درون نفخه دمیدی

درون جان تو در گفت و شنیدی

اگر در محنت عیسی رسیدی

حقیقت ذات در چارم بدیدی

تو زان حضرت برِ ما چون رسیدی

جمال خویشتن در من بدیدی

ترا اینجاست زان زیشان ندیدی

تو از آنسان بجانان کل رسیدی

ز توحید حقیقت جمله دیدی

از آن اینجا بکام دل رسیدی

ز تو پیدا شدست و تو ندیدی

کنون در وصل در اعیان رسیدی

حقیقت دیده را گرخود بدیدی

کجا یک لحظه اینجا آرمیدی

ندیدی کار اینجا و ندیدی

تو او را زانکه درخود آرمیدی

وصال این است ای دل جان تو دیدی

در اینجاگه بکام دل رسیدی

چو از جان آگهی از حق رسیدی

تو حقی این یقین مطلق بدیدی

تو در کون و مکان امروز دیدی

ابا دلدار در گفت و شنیدی

چو این اندیشه در دل آوریدی

کنون اینجا مکافاتش شنیدی