گفت ای شه این ز من ارزان مخر

کم بنفروشم ز ده همیان زر

مرد چون افتاد در بحر خطر

کی خورد یک لقمه هرگز بی‌خبر

هست دنیا چون نجاست سر به سر

خلق می‌میرند در وی در به در

چون برو بی‌خاک میدان سر به سر

نیم جو زر یابی، نان خر تو بخور

چون ندارم هیچ آبی برجگر

بی‌جگر نانیم ده خونم مخور

ور چنانست این زمان ای بی‌خبر

آرزوی تو که بازآیی دگر

پس بگیرد طفل را در ره گذر

کز چه کشتی آن چراغ ای بی‌خبر

گر تو بیش آیی ز مویی در نظر

خویشتن را از بتی باشی بتر

نو مریدی داشت اندک مایه زر

کرد زر پنهان ز شیخ خود مگر

آن مرید راه و پیر راهبر

هر دو می‌رفتند با هم در سفر

چون درین ره می‌نگنجد موی در

نیست کس را گنج گنج و روی زر

ملک مطلب گر نخوردی مغز خر

ملک گاوان را دهند ای بی‌خبر

دوستی صورتی مختصر

دشمنی گردد همه با یک دگر

هرکه را من زرد آیم در نظر

ظن برد کاینجا بترسیدم مگر

هر که را با اژدهای هفت سر

در تموز افتاده دایم خورد و خور

داشت بس برنا، جنید راه بر

هم چو خورشید او یکی زیبا پسر

از غمش آن روز در خون جگر

پیش او بسیار میرد جانور

پیش تابوت پدر می‌شد پسر

اشک می‌بارید و می‌گفت ای پدر

صوفیی گفت آنک او بودت پدر

هرگزش این روز هم نامد به سر

نه بهشیاری ترا از خود خبر

نه بمردن از وجودت هیچ اثر