خدایا بیش از این چیزی ندانم

ز بعد صورت و معنی بیانم

که اندر جملهٔ کون و مکانم

نمود راز هر کس من بدانم

نمود عشق جمله عاشقانم

عیان راه جمله سالکانم

منم عطّار و اسرار جهانم

حقیقت درّ معنی میفشانم

عیان این جهان و آن جهانم

ورای این زمان و آسمانم

بگفت ای پیر من جان جهانم

خدا اندر کجایست تا من بدانم

جمال یار بود آنجا عیانم

نمود عشق در هر دو جهانم

طلب کردم بسی تا خود بدانم

که چون بد اصلُ فرع داستانم

مرا لعنت کن و از خود مرانم

که هر چیزی که گوئی من همانم

صفاتت لامکان و من مکانم

که راز تو در آن باشد عیانم

منت جان دادم و منجان ستانم

منت بنمایم اینجا و من آنم

چو من با تو درون جسم و جانم

در این جنّت ترا عین العیانم

جمال یار آنگاهی چنانم

ندانم تا که وصفش من چه خوانم

که خاتم کیست تا من باز دانم

که شد تازه از این روح و روانم

بحوّا گفت کای جان جهانم

توئی مر نور چشم دیدگانم

بمن بگذار من به از تو دانم

نکو گفتی بگو جان جهانم

که یارب می تو دانی راز جانم

بدزدی آمدم اینجا نهانم

یکی پیریست نامش میندانم

وگردانم بر هر کس بخوانم

قضا پیوسته کن از پیش دانم

دمی دیگر ز جنّات مرانم

بگفت اسرارها در گوش جانم

نمود اینجایگه عین العیانم