در این ره هر که او جائی بماند

بدان کو خاک بر سر می‌فشاند

کسی باید که او این حال داند

که خواجه امتان را آل خواند

اگر جفت حلالت هم نداند

ترا بهتر که آن پوشیده ماند

سراسر بشنود آن را بداند

از آن آواز حیران بماند

در آن حالت بصورت درنماند

حقیقت معنی هر یک بداند

که تا این حالش پوشیده ماند

کسی از وقت و حال او نداند

که باشد کو نداند ور بداند

چو تو در دید خود حیران بماند

بسی وصف تو کرد و هم بسی خواند

ولی در آخر از راز تو درماند

تغافل غافل این معنی نداند

حقیقت اندرین معنی بماند

دل پاکیزه باید کین بخواند

حقیقت سر جانان باز داند

اگر بیخود شوی او خود بماند

بجز واصل در این معنی نداند

محال است اینکه صورت بازماند

چو گردی محو آنگه راز داند

صبور است او یقین و راز داند

مراد اینجایگه دادن تواند

خبردار است و چیزی مینداند

بجز حق او ز خود چیزی نخواند

دلی باید که این معنی بداند

پس آنگه جان خود در کل فشاند

تو بیجان گردی و جانان بماند

که راز خویشتن هم خویش داند

چو من واصل شود جان برفشاند

بجان اندر ره جانان نماند

وصالم هر که یابد جان فشاند

بجان و سر ز وصل ما نماند

هر آنکو سوی دنیا باز ماند

ز کثرت هر کجا اوراز داند

که میداند ولیکن می نداند

کتاب هجر بر او چون بخواند