ماندهٔ دایم اسیر ننگ و نام

وانگهی گوئی که شد دوری تمام

گر شراب لطف او خواهی بجام

قطع کن وادی قهر او تمام

مرگ گوئی نیست جانت را تمام

کاتشیش از ظلم در باید مدام

باز جبریل آمد و دادش پیام

گفت میگوید خداوندت سلام

زیر آن در رفتم و کردم مقام

تا جنازه بر سر آوردم تمام

کار تو بی من کجا گیرد نظام

گر منت ندهم تهی مانی مدام

کس سیه دیگم نمیخواند بنام

چون سیه کاسه توئی در هر مقام

گر به کنه خویش ره یابی تمام

قدسیان را فرع خود یابی مدام

لاجرم شه رستگار آمد مدام

از رحیمی نیست برتر یک مقام

هان و هان دادم برین پل ده تمام

تا بران پل بر نمانی بر دوام

خورد یک نوباوه را حالی نظام

پس دوم خورد و سوم هم شد تمام

پس زفان بگشاد در مجمع نظام

گفت خوردم این سه نوباوه تمام

گر چو خود خواهی رعیت را مدام

مملکت را عادلی باشی تمام

نبودش در عدل کردن خاص و عام

خلق را چون خویشتن خواهد مدام

عدل باشد اینکه سی سال تمام

من درین ویرانه میباشم مدام

گر ترا ملک جهان گردد تمام

کار حرص تو کجا گیرد نظام

بامدادی شهریار شاد کام

داد بهلول ستمکش را طعام

خون بریزی خلق را در صد مقام

تا خوری یک لقمهٔ وانگه حرام

می فرو گیرند در حرفم تمام

مینهند انگشت بر حرفم مدام

لیکن از ماسوی ذوالنون برسلام

گو که هان ای مدعی ناتمام