گر نبودی صدق ورای آن امام

از مسلمانی نماندی بیش نام

شعر را کردند بهتر چیز نام

کی تواند بود ازین برتر مقام

خواجهٔ دنیا و دین شمع کرام

خواند ایشان را امیران کلام

گفت این شعرم که برخواندی تمام

هم عمر این شعر میگوید مدام

تو قدم در شیر مردی نه تمام

تا کی از انعام این انعام عام

چون بجوئی خویش را در چل مقام

جمله در آخر تو باشی والسلام

گر زفان حال نشناسی تمام

تو زفان فکرتش خوان والسلام

زانکه این زیبا کتاب خاص و عام

هست ازین شیوه که گفتم والسلام

در میان خون بنه ماه تمام

ساخت ازخون رحم خود را طعام

تا بپیشان دیده ره را گام گام

تا بپایان رفته در در بام بام

ما درین دردیم همچون تو مدام

تو برو خود درد ما ما را تمام

گفت ای روح اللّه ای شمع انام

هست سیصد سال عمر من تمام

گر همی بودیش میل صد طعام

خواندی آن جمله لیلی را بنام

گفت از ما لطف دیدست او مدام

کی تواند دید قهرم این غلام

داشت آن سلطان که محمودست نام

سرکش و بی باک و خونی یک غلام

روز و شب در قهر میسوزد مدام

وانگهم پروردهٔ لطفست نام

او همه با خویش میسازد مدام

هرچه گوئی هیچ باشد والسلام

دوست را زان گرسنه دارد مدام

تا ز جان خویش سیر آید تمام

چون همه زآنجایگه بینی مدام

کار تو زآنجایگه گردد تمام

کرد حاتم را سؤال آن مرد خام

کز کجا آری تو هر روزی طعام