ای دریغا فوت شد عمر دراز

غصه ماند و قصه نتوان گفت باز

چون جواب تو توانم داد باز

چون در طاعت فراز آمد فراز

شیخ بنشست آن مرید نونیاز

گفت شیخا کی بخواهی رفت باز

یار تو چون من عزیزی کارساز

با عزیزی آن چنان گوئی تو راز

صد هزاران حجت آرد بی مجاز

عالمی شبهت فرستد پیش باز

هیچکس البته ره نشناخت باز

جمله درماندند و شد کاری دراز

گویدم پس چون توئی با خویش ساز

عشق اگر بازی همه با خویش باز

پای تا سر لطف و زیبائی و ناز

دلفروز و دلفریب و دلنواز

کز حق آمد راه سوی بنده باز

یا ز بنده سوی حق برگوی راز

جمله در رفتند چست و سرفراز

عاقبت گشتند عاجز جمله باز

عاقبت آن ذوالفقارش آورد باز

کرد برخود عیب او کردن دراز

ور تودر دیوار خواهی گفت راز

هست دیوار لحد با آن بساز

کز خدای خویش میگویند باز

صف زنند آن قوم گرد اهل راز

گرچه در معنی نیم از اهل راز

گفته ام باری ز اهل راز باز

باز پرس از حال من حالی به راز

تاجواب تو دهم از گور باز

جمله با کوتاه دستی و نیاز

کرده در نفسی زفان جان دراز

گر جهانی طاعت آرم پیش باز

تو زجمله بی نیازی بی نیاز

این بگفت و مشک پیش آورد باز

در زمان مأمون بجای آورد راز

مصطفی آمد در این ره پاکباز

سالکان را اندرین ره کارساز

باز آمد آن جنید سر فراز

با دلی پردرد و جان بی‌نیاز