از طواف آن قوم چون گشتند باز

مرد اعرابی همی آمد به ناز

بود مجنونی نکردی یک نماز

کرد یک روزی نماز آغاز باز

میگزارم پیش او نیکو نماز

زآنکه او با من نکوئی کرد ساز

اهل سودا را که هستند اهل راز

هست با او گه عتاب و گاه ناز

چون برو شد دور بی برگی دراز

رفت سوی مسجدی دل پر نیاز

مرد ابله گفت ای دانای راز

گاو را از خر نمیدانی تو باز

مانده گه در حرص و گه در آز باز

کشته گشته در غم ناز ونیاز

گفت میرو تا به نزدیک ایاز

پس بدو گوی ای ز شاه افتاده باز

چون بماندند آن دو مرغ دلنواز

در بر یکدیگر استادند باز

گشت محمود و ایاز دلنواز

هردو در میدان غزنین گوی باز

من شدم فارغ تو هم با خویش ساز

عاشق خود باش و عشق خویش باز

دایما در غصه خواهی ماند باز

کار سخت و مرد سست و ره دراز

آنچه تو اینجا فرستادی بناز

لاجرم آن پیشت آوردیم باز

نه بدیدم هیچ در عمری دراز

نه رسیدم من بهیچی مانده باز

نه شنودم هیچ جا بانگ نماز

نه دری بر هیچ مسجد بود باز

گوی چون بردی برو دیگر مباز

خواجهٔ چوگان بیفکن سرفراز

زخم خوردم روز و شب عمری دراز

تا بصد زاری در من کرد باز

گفت دزدی را گرفت آن سر فراز

در میان جمع دستش کرد باز

میکند ختمی و در عمری دراز

کار او انیست گفتم با تو باز

عاشقان این درد از راه دراز

میشناسند ای عجب از بوی باز