بفراشت صبحدم علم از خاور آفتاب

لشکر براند گرم به هر کشور آفتاب

رم خورد ادهم شب از آفاق چون ببست

بر نقره خنگ گردون زین زر آفتاب

از شام لشکری که سیاهی همی نمود

[...]

دوش چون آفتاب عالمتاب

رخ بپوشید در نقاب حجاب

زیر این هفت خیمه خیمه شب

بست بر چار رکن دهر طناب

بود درج زمرّدین سپهر

[...]

خسروا عید بر تو میمون باد

سال و ماهت همه همایون باد

سحر و شام و ساعتت سعد است

روز و سال و مه تو میمون باد

باغ عمرت همیشه سرسبز است

[...]

روز آنست که عالم طرب از سر گیرد

و آسمان کام دل خود ز زمین برگیرد

رایت فتح سر و قد کشد اندر گردون

گلبن باغ سعادت ز ظفر برگیرد

چون عروسان به سر تخت برآید خورشید

[...]

پیش ازین کاین چارطاق هفت منظر کرده‌اند

وز فروغ مهر عالم را منوّر کرده‌اند

پیش از آن کانواع موجودات در صبح وجود

سر ز بالین کمین گاه عدم بر کرده‌اند

محضر فرماندهی بر نام خسرو بسته‌اند

[...]

وقت است که گل گوی گریبان بگشاید

بر صحن چمن باد صبا غالیه ساید

چون ناله عاشق سحر از شوق رخ دوست

مرغ سحری بر گل سوری بسراید

چون طفل بود غرقه به خونش همه اندام

[...]

دوش چون خورشید رخشان را زوال آمد پدید

برکنار آسمان شکل هلال آمد پدید

ماه نو را چون بدیدم هر زمانم نو به نو

معنی باریک روشن در خیال آمد پدید

با خرد گفتم که اندر لجّه دریای نیل

[...]

به صحن گلشن گیتی ز اعتدال بهار

صبا بساط زمرّد فکند دیگر بار

به عاشقان گل و سنبل همی دهند نشان

ز رنگ و چهره معشوق و بوی طرّه یار

بساط سبزه نمودار چرخ وانجم شد

[...]

نسیم غالیه سای است و صبح غالیه بار

کجاست ساقی و کو باده گو بیا و بیار

به بزم دور به گردش در آور آن خورشید

که مقطع ظلمات است و مطلع انوار

میی که در شب تاری جهان کند روشن

[...]

ای ز گل روی تو رونق بستان دل

وی ز هوای رخت تازه گلستان دل

ای ز رخ مهوشت فُسحت بستان جان

وی ز دهان خوشت تنگی میدان دل

ای زِ خَم زلف تو سلسله در پای جان

[...]

آیا در عهد فرمانت قضا در عین بیکاری

فلک پیش شکوه تو ز سر بنهاد جبّاری

جهان گر نیست گردد، کم نگردد عالم جاهت

چه باشد قطره ای کآن را ز دریایی کم انگاری

سرای دین و دولت را به تیغ تست معموری

[...]