نگارین جلوهٔ من، تا به کی هر جا نهی پا را؟

چه خواهد شد اگر بر چشم خون پالا نهی پا را؟

رکاب از مقدمت جایی که گردیده ست نورانی

چرا بر چشم مشتاقان، به استغنا نهی پا را؟

همان از شوق پابوس تو آتش در سرم سوزد

[...]

کشم خط از سواد خامه زلف عنبرافشان را

به داغ رشک سوزد خامهام ناف غزالان را

ز چاک سینه چون خورشید محشر بشکفد داغم

گر آن گل پیرهن چون صبح بگشاید گریبان را

به اشک خود از آن کان ملاحت کام می گیرم

[...]

دارد سر ما شورش سودایی اگر هست

باشد دل ما، عاشق شیدایی اگر هست

در دایرهٔ عشق پریشان نظر اوست

آیینه صفت چشم تماشایی اگر هست

در سینه ی تنگ است که جولانگه لیلی ست

[...]

تا نقش خط آن آینه رخسار کشیده ست

آیینه به رخ پردهٔ زنگار کشیده ست

از بس شب افسانهٔ آن زلف دراز است

شمع سحر، انگشت به زنهار کشیده ست

دارد به رهت در نظرم عزّت مژگان

[...]

چه شد یا رب که ابر نوبهاران برنمی خیزد؟

رگ موجی ز جام میگساران برنمی خیزد؟

مگر دارد نشانِ بوسه لعلِ آبدارِ او

که نقشی از نگین نامداران برنمی خیزد؟

ز چشم سرمه آلودش سیه شد روزگار ما

[...]

نه هرکه طبل و علم ساخت سروری داند

نه هر که تاخت به لشکر سکندری داند

علوّ فطرت و طبع سخن خدا داد است

نه هرگیاه که روید صنوبری داند

نه هرکه یک دو سه مصرع به یکدگر بندد

[...]

چون زادم از نتایج علوی به مهد خاک

عنقای قاف همّتم از عرش زد صفیر

بانگی تمام زجر و صفیری تمام اثر

کای شیردل، چو دایه بشوید لبت ز شیر

لب را ز جوی کوثر و تسنیم تر مکن

[...]

حزین، از تقاضای همّت برآنم

که خوان سخن را به اخوان فرستم

ز شوری که از سینه ام موج زن شد

به زخم جگرها، نمکدان فرستم

زکلک عراقی نژاد خود، از هند

[...]

مغنّی نوایی بیا ساز کن

جهان را پر از گوهر راز کن

چنان تازه کن داغ دیرینهام

که دوزخ برد آتش از سینه ام

نی استخوانم، دم صور کن

[...]

مرا داد روشن روانی سبق

که بادا به روحش تحیّات حق

که ای کودک، اخلاص را پیشه کن

معرّا، دل از نقش اندیشه کن

بدان رسم اخلاص آن حال را

[...]

بر حقایق در وجود گشود

یافت اعیان خارجیه وجود

معنیش گرچه هست وجدانی

من عبارت کنم که برخوانی

باشدش گر نصیبی از ادراک

[...]

هستی بر مقیدات از حق

بی مقیّد نمی شود مطلق

از دو جانب فتاده استلزام

حاجت از یک طرف بود به دوام

واجب از ممکن است مستغنی

[...]