پس کرد در مدینه رو از پی شکایت

کای جد تاجدارم بنگر جفای امت

از جور و قتل و غارت این قوم بی‌همیت

بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت

رفتم از کویت به چشم خونفشان دل پر ز حسرت

از تو و یار و دیار خود نمودم ترک الفت

ساقی دوران نموده ساغر پردرد و نقمت

گفتمش یا بار محنت بر دلم نه یا محبت

دوری روی تو کرد سیر ز جانم علی

تازه جوانم علی سرو روانم علی

مانده به دل آرزو تا که در این وادیت

پا کنم از روی مهر حجله‌گه شادیت

در لب شط فرات از شمر شوم بی‌ادب سبط سلطان عرب

می‌نماید خواهش یک قطره آب روان از جفای آسمان

شاه دین بی‌یاور است بی‌معین و لشکر است

نور عینت با گلوی تشنه زیر خنجر است

ای صبا برگو به خاتون جنان اندر جنان با غم و آه و فغان

کی به جنت سرور و سر خیل خیرات حسان از جفای آسمان

شاه دین بی‌یاور است بی‌پناه و لشکر است

نور عینت با گلوی تشنه زیر خنجر است

قد و بلای جوانان بنی‌هاشم تمام از جفای اهل شام

شد به دشت کربلای پربلا در خون تپان از جفای آسمان

شاه دین بی‌یاور است بی‌پناه و لشکر است

نور عینت با گلوی تشنه زیر خنجر است

تشنه خون حسین با دست خنجر آمده شمر کافر آمده

کرده جا بر سینه شاهنشه کون و مکان از جفای آسمان

شاده دین بی‌یاور است بی‌معین و لشکر است

نور عینیت با گلوی تشنه زیر خنجر است

دخترت ای اختر تابنده برج رسول زینب تو یا بتول

می‌برد از بی‌کسی بر کوفی و شامی امان از جفای آسمان

شاه دین بی‌یاور است بی‌معین و لشکر است

نور عینیت با گلوی تشنه زیر خنجر است

ابن سعد نامسلمان در هوای ملک ری دفتر دین کرده طی

بهر قتل عترت پیغمبر آخر زمان از جفای آسمان

شاده دین بی‌یاور است بی‌معین و لشکر است

نور عینیت با گلوی تشنه زیر خنجر است

آنکه بهر شست و شو آورد آب سلسبیل از برایش جبرئیل

عاقبت از بهر آبی شست دست خود ز جان از جفای آسمان

شاه دین بی‌یاور است بی‌معین و لشکر است

نور عینیت با گلوی تشنه زیر خنجر است

پیکر پروردهٔ آغوش دوش مصطفی در زمین کربلا

شد سر مهر افسر وی زینت نوک سنان از جفای آسمان

شاه دین بی‌یاور است بی‌معین و لشکر است

نور عینت با گلوی تشنه زیر خنجر است

گفت شه تشنه لبان زیر تیغ

آب ز شمشیر مرا آرزوست

سرشک ریزم از آن روز به دیده نمناک

که بود دست تو فیاض در حیات و ممات

به گریه گفت که ای روسیاه کم فرصت

مکش حسین مرا لحظه‌ای بده مهلت

خبر برای زلیخا رسید با سرعت

که ای بزرگ خواتین حجله عصمت

کزین معامله ترسم که حضرت عزت

کشد قلم ز غضب بر جریده رحمت

کلیم گفت که ای برج اختر رفعت

به امت تو نمی‌باشد آنقدر طاقت

شنید چون سخن وی پیمبر رحمت

به ام‌سلمه بفرمود تا کند خلوت

جهان ز پرتو او جمله غرق در نعمت

زمانه را شده اسباب رحمت و برکت

جواب داد که ای پیک حضرت عزت

غم دگر به دلم نیست جز غم امت