یارب دل پاک و جان آگاهم ده

آه شب و گریه سحرگاهم ده

در راه خود اول ز خودم بیخود کن

بیخود چو شدم ز خود بخود راهم ده

آنکس که ترا شناخت جانرا چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند

مست توام از جرعه و جام آزادم

مرغ تو ام از دانه و دام آزادم

مقصود من از کعبه و بتخانه توئی تو

ورنه من از این هر دو مقام آزادم

یارب زره راست نشانی خواهم

از باده آب و خاک جانی خواهم

از نعمت خود چو بهره مندم کردی

در شکر گزاریت زبانی خواهم

هر روز من از روز پسین یاد کنم

بر درد گنه هزار فریاد کنم

از ترس گناه خود شوم غمگین باز

از رحمت او خاطر خود شاد کنم

ما را سر و سودای کس دیگر نیست

در عشق تو پروای کس دیگر نیست

جز تو دگری جای نگیرد در دل

دل جای تو شد جای کس دیگر نیست

روز محشر عاشقانرا با قیامت کار نیست

کار عاشق جز تماشای وصال یار نیست

از سر کویش اگر سوی بهشتم می برند

پای ننهم که در آنجا وعده دیدار نیست

یارب تو مرا انابتی روزی کن

شایسته خویش طاعتی روزی کن

زان پیش که فارغ شوم از کار جهان

اندر دو جهان فراغتی روزی کن

یارب ز کرم بحال من رحمت کن

بر این دل ناتوان من رحمت کن

در سینه دردمند من راحت نه

بر دیده اشگبار من رحمت کن

یارب ز شراب عشق سرمستم کن

وز عشق خودت نیست کن و هستم کن

از هرچه بجز عشق تهی دستم کن

یکباره به بند عشق پابستم کن

نی از تو حیات جاودان می خواهم

نی عیش و تنعم جهان می خواهم

نی کام دل و راحت جان می خواهم

هر چیز رضای تست آن می خواهم

گر درد دهد بما و گر راحت دوست

از دوست هر آنچیز که آید نیکوست

ما را نبود نظر بخوبی و بدی

مقصود رضای او و خشنودی اوست

پیوسته دلم دم از رضای تو زند

جان در تن من نفس برای تو زند

گر بر سر خاک من گیاهی روید

از هر برگی بوی وفای تو زند

بادا کرم تو بر همه پاینده

احسان تو سوی بندگان آینده

بر بنده خود گناه را سخت مگیر

ای داور بخشنده بخشاینده

ما را سر و سودای کس دیگر نیست

از عشق تو پروای کس دیگر نیست

جز تو دگری جای نگیرد در دل

دل جای تو شد جای کس دیگر نیست

ای واقف اسرار ضمیر همه کس

در حالت عجز دستگیر همه کس

از هر گنهم توبه ده وعذر پذیر

ای توبه ده و عذرپذیر همه کس

در بارگهت سگان ره را بار است

سگ را بار است و سنگ را دیدار است

چون سگ صفت سنگدل از رحمت تو

نومید نیم که سنگ و سگ را بار است

من بنده عاصیم رضای تو کجاست

تا ریک دلم نور و ضیای تو کجاست

ما را تو بهشت اگر بطاعت بخشی

آن بیع بود لطف وعطای تو کجاست

دل درد تو را بجان مداوانکند

در عشق تو جهان زغم محابا نکند

ما را و غمت بکس نگوئیم اگر

بوی جگر سوخته رسوا نکند

تا در ره عشق او مجرد نشوی

هرگز ز خود خویش بیخود نشوی

دنیا همه بند تو است بر درگه او

در بند قبول باش تا رد نشوی