چو در شب بر گرفتی راه شبدیز

شدندی جمله آفاق شب‌خیز

چو کردی غنچهٔ کبکِ دَری تیز

ببردی غُنجهٔ کبکِ دل‌آویز

فلک با او کرا گوید که برخیز

که هست این قایم افکن قایم آویز

بدین مشتی خیال فکرت‌انگیز

بساط بوسه را کردم شکر‌ریز

اساس بیستون و شکل شبدیز

همیدون در مداین کاخ پرویز

به سِحری کآتشِ دل‌ها کند تیز

لبش را صد زبان هر صد شکرریز

دو پستانْ چون دو سیمین‌نارِ نوخیز

بر آن پستان گلِ بُستان درم‌ریز

نهاده نام آن شب‌رنگْ شبدیز

بر او عاشق‌‌تر از مرغِ شب‌آویز

پگه‌تر زان بتان عشرت‌انگیز

میان در بست شاپور سحرخیز

به کار آی اندرین کارم به یک چیز

که روزی من به کار آیم تو را نیز

چو مردان بر نشین بر پشت شبدیز

به نخجیر آی و از نخجیر بگریز

به حکم آن که این شب‌رنگ شبدیز

به گاه پویه بس تند است و بس تیز

بت لشگرشکن بر پشت شبدیز

سواری تند بود و مرکبی تیز

وزان سوی‌ِ دگر شیرین به شبدیز

جهان را می‌نوَشت از بهر پرویز

که از پولاد کاری خصم خون‌ریز

درم را سکه زد بر نام پرویز

برون آمد پری‌رخ چون پری تیز

قبا پوشید و شد بر پشت شبدیز

شگفت آمد دلش را کاین چنین تیز

بدین زودی کجا رفت آن دل‌آویز‌؟!

هوای دل رهش می‌زد که برخیز

گُل خود را بدین شِکّر برآمیز

به پرسش پرسش از درگاه پرویز

به مشگوی مداین راند شبدیز

زمین را گر بگوید کاِی زمین خیز

هوا بینی گرفته ریز بر ریز