ز حد باختر تا بوم خاور

جهان را گشته‌ام کشور به کشور

به پاسخ گفت رنگ‌آمیز شاپور

که باد از روی خوبت چشم بد دور

چو از گفتن فراغت یافت شاپور

دمش در مه گرفت و حیله در حور

چو قصد چشمه کرد آن چشمهٔ نور

فلک را آب در چشم آمد از دور

که بر دربار خواهد بنده‌ شاپور

چه فرمایی در آید یا شود دور؟

قرار آن شد که دیگر باره شاپور

چو پروانه شود دنبال آن نور

ملک فرمود تا آن رخش منظور

برند از آخور او سوی شاپور

چو سر در قصر شیرین کرد شاپور

عقوبت باره‌ای دید از جهان دور

در این ظلمت ولایت چون دهد نور‌؟

بدین دوزخ قناعت چون کند حور‌؟

به خط چین و زنگ آورد منشور

که شاه چین و زنگ از تخت شد دور

چو شیرین را ز قصر آورد شاپور

ملک را یافت از میعادگه دور

چمن را سرو داد و روضه را حور

فلک را آفتاب و دیده را نور

نبود آگه که چون یوسف شود دور

فراق از چشم یعقوبی برد نور

به خدمت پیش تخت شاه شاپور

چو پیش گنج بادآورد گنجور

چو آمد در سخن نوبت به شاپور

سخن را تازه کرد از عشقْ منشور

گَهی راندند سوی دشت مندور

تهی کردند دشت از آهو و گور

بسی کوشید شیرین تا به صد زور

قضای شیر گشت از پهلوی گور

زبان آنگه سخن‌، چشم آنگهی نور

نخست انگور و آنگه آب انگور

ز پرگار حَمَل خورشید منظور

به دلو اندر فکنده بر زحل نور

به هر کاری در از دولت بود نور

که باد از کار ما بی‌دولتی دور