دو روز عمر اگر داد است اگر دود

چنان کش بگذرانی بگذرد زود

گَهی بر فرق‌بند آشفته می‌بود

گره می‌بست و بر مه مشک می‌سود

نکو گفت این سخن دهقان به نمرود

که کُشتن دیر باید، کاشتن زود

فسونی چند با خواهش بر آمود

فسون بردن به بابِل کی کند سود‌؟

فروغ شمع‌های عنبرآلود

بهشتی بود از آتش باغی از دود

دل خود را چو شمع از دیده پالود

پرند ماه را پروین بر آمود

به شهر آمد طرب را کار فرمود

برآسود و ز می خوردن نیاسود

چو مستی مرد را بر سر زند دود

کبابش خواه‌ تر خواهی نمک‌سود

بسا تشنه که بر پندار بهبود

فریب شوره‌ای کردش نمک‌سود

ازین هستی که یابد نیستی زود

بباید شد به هست و نیست خشنود

بدو باید که دانا بگرود زود

که جنگ او زیان شد‌، صلح او سود

شدم نزدیک شه با بخت مسعود

وزو باز آمدم با تخت محمود

چو من خرسندم و بخشنده خشنود

تو نقد بوالفضولی خرج کن زود

چون حرز توام حمایل آمود

سرهنگی دیو کی کند سود

صاحب طرف ولایت جود

مقصود جهان جهان مقصود

با پشه‌ای آن چنان کند جود

که‌افزون کندش ز پیل محمود

جایی که بزرگ بایدت بود

فرزندی من نداردت سود

در عشق شکیب کی کند سود؟

خورشید به گِل نشاید اندود

گفتا که عروس بایدم زود

تا گردم از این قبیله خشنود

چون گرگ بره ز میش بربود

فریاد شبان کجا کند سود؟