که جان با جان و تن با تن بپیوست

تن از دوری و جان از داوری رست

جهان بین تا چه آسان می‌کند مست

فلک بین تا چه خرم می‌زند دست

در آمد مردی از در چوب در دست

به خشم آن چون را بگرفت و بشکست

ز محنت رست هر کاو چشم دربست

بدین تدبیر طوطی از قفس رست

چو عیسی بر دو زانو پیش بنشست

خری با چارپا آمد فرا‌دست

که ناگه پیکی آمد نامه در دست

به تعجیلم درودی داد و بنشست

گرفته ساقیان می بر کف دست

شهنشه خورده می‌، بدخواه‌ِ شه مست

تا در نفسم عنایتی هست

فتراک تو کی گذارم از دست

جبریل رسید طوق در دست

کز بهر تو آسمان کمر بست

پرسیدنِ هر که در جهان هست

کز فاقهٔ روزگار چون رست

هرچ آن نظری در او توان بست

پوشیده خزینه‌ای در آن هست

در سلسلهٔ فلک مزن دست

کاین سلسله را هم آخری هست

اما نتوان نهفت آن جست

کاین دانه در آب و خاک چون رست

پروانهٔ دل چراغ بر دست

من بلبل باغ و باغ سرمست

تا دَه‌دَهی‌ِ غرایبت هست

دَه‌پنج زنی رها کن از دست

این نسخه چو دل نهاد بر دست

در پهلوی من چو سایه بنشست

در گفتن قصه‌ای چنین چست

اندیشهٔ نظم را مکن سست

چون سایه شده به پیش من پست

تعریض مرا گرفته در دست

گر ساز کنم قصایدی چست

او باز کند قلایدی سست

زخمی چو چراغ می‌خورم چست

وز خنده چو شمع می‌شوم سست