چو گل بر آبروی دوستان شاد

چو سرو از آب‌خورد عالم آزاد

ز ملک ما که دولت‌ راست بنیاد

چه باشد گر خرابی گردد آباد

بر آن درگه چو فرصت یابی ای باد

بیار این خواجه‌تاش خویش را یاد

چنین گفت آن سخن‌گوی کهن‌زاد

که بودش داستان‌های کهن یاد

چو بر ده سالگی افکند بنیاد

سَرِ سی‌سالگان می‌داد بر باد

هنوزش گرد گل نارسته شمشاد

ز سوسن سرو او چون سوسن آزاد

شبی کاو گنج بخشی را دهد داد

کلاهِ گنجِ قارون را برَد باد

مرا قاصد بدین خدمت فرستاد

تو دانی نیک و بد کردم تو را یاد

که چون خسرو به ارمن کس فرستاد

به پرسش کردنِ آن سروِ آزاد

چو گفت این قصه بیرون رفت چون باد

سلیمان‌وار با جمعی پری‌زاد

دمه بر در کشیده تیغ فولاد

سر نامحرمان را داده بر باد

چو هست این دیر خاکی سست‌بنیاد

به باده‌اش داد باید زود بر باد

در آمد گل‌رخی چون سرو آزاد

ز دل‌داران خسرو با دل شاد

که چون بودی و چون رستی ز بیداد

که از بندت نبود این بنده آزاد

ز بس کافتادگان را داد می‌داد

جهان را عدل نوشروان شد از یاد

همان هفتاد لعبت را بدو داد

که تا بازی کند با لعبتان شاد

دو اسبه پیش بانو کس فرستاد

ز مهمان بردن شاهش خبر داد

همایون و سمن‌ترک و پری‌زاد

ختن‌خاتون و گوهر‌مُلک و دل‌شاد

بدو پیوست ناگه سروی آزاد

که خوش باشد به یک جا سرو و شمشاد

پس آن گه کردشان در پَهلَوی یاد

که احسنت ای جهان‌پهلو دو هم‌زاد