زنی داشتم قانع و سازگار

قضا را شد آن زن ز من باردار

نگین تا به بالا گرفتی قرار

شبان پیش بیننده بود آشکار

چنان داد فرمان به سالاربار

که با من ندارد کس امروز کار

چو ز اندازه شد خواهشِ شهریار

دلِ کاردان در نیامد به کار

ز خشگی به دریا کشیدند بار

ز پیوند گشتند پرهیزگار

شد آن تلخی از پیر‌ِ پرهیزگار

به شیرین‌زبانی درآمد به کار

دگر باره پرسید از او شهریار

که تو کیستی‌‌ من کی‌ام‌‌ در شمار‌‌‌

تو در پاک میکن ز خاشاک و خار

طلبکار سلطان مشو زینهار

وگرنه تو خود شاهی و شهریار

تو را با سگ پاسبانان چه‌کار؟

ولیکن نخواهم که جز شهریار

رود در سخن هیچکس را شمار

نشان بس بود کرده بر کردگار

چو اینجا رسیدی هم اینجا بدار

نماید که در حضرت شهریار

پیام آورم باز خواهید بار

سرانجام چون دیدمش وقت کار

نه آن بود کز وی گرفتم شمار

چو چشمه روان گردد از کوهسار

به دریاش باید گرفتن قرار

دل شه در آن مجلس تنگبار

به ابرو فراخی درآمد به کار

چو فرمان چنین آمد از شهریار

کز آغاز هستی نمایم شمار

در آن جسم جنبنده نامد قرار

همی بود جنبان بسی روزگار

چو آتش برون راند برق از بخار

هوا‌یی فرو ماند از او آبدار

چو نیرو‌ی جنبش در او کرد کار

به افسردگی زو برآمد بخار

ز پروردن فیض پروردگار

به آبی شد آن جوهر آبدار