دردا که ما ز مقصد خود دورتر شدیم

نزدیک‌تر هر آنچه نهادیم گام را

همه جان خواهد از عشّاق مشتاق

ندارد سنگ کم اندر ترازو

ای دل اهل ارادت به تو شاد

به تو نازم که مریدی و مراد

چشم مسافر چو بر جمال تو افتد

عزم رحیلش بدل شود به اقامت

فضل و هنر ضایع‌ست تا ننمایند

عود بر آتش نهند و مشک بسایند

شاه آزاده خسرو عادل

داور ابردست دریادل

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد (حافظ)

جلوه‌ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت

عین آتش شد ازین غیرت و بر آدم زد (حافظ)

فرشته عشق نداند که چیست قصه مخوان

بیار جام شرابی به خاک آدم ریز (حافظ)

نه فلک راست مسلم نه ملک را حاصل

آنچه در سر سویدای بنی‌آدم ازوست (سعدی)

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز

دست غیب آمد و بر سینۀ نامحرم زد (حافظ)

سایهٔ معشوق گر افتاد بر عاشق چه شد

ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

چون چشم خدای بین نداری، باری

خورشید پرست شو! نه گوساله پرست

مرا حرام که خواند؟ که وقت خوردن من

حلال زاده برون آید از نتایج حرام!

در اول، نفس چون زنبور کافر داشتم لیکن

در آخر یافتم چون شاه زنبوران مسلمانش

نه هر پرنده به پروانه می‌رسد در عشق

که بازماند اگر صد هزار پر دارد

چو ممکن گرد هستی برنشاند

بجز واجب دگر چیزی نماند

مستی دهد زیارت خاک جم ای عجب

گویی هنوز، زیر لحد جام می‌کشد