مدان از ستاره بی‌او هیچ‌چیز

نه از چرخ و نه‌ز چار گوهر بنیز

چنان کرد دین را به شمشیر تیز

که هزمان بوَد بیش‌، تا رستخیز

جهان حمله گه کرده تا زنده تیز

گه اندر درنگ و گه اندر گریز

هم از آب و آتش هم از باد نیز

به دل بر زمین راست تا رستخیز

خور و پوشش تنش را زوست چیز

هم ایزد از او آفریدست نیز

هر آلت که باید بداده است نیز

بهانه بر ایزد نمانده است چیز

مپندار جان را که گردد نچیز

که هرگز نچیز او نگردد بنیز

پدرت ار ز من گردد آگاه ، نیز

بود کِم شود دشمن از بهر چیز

به از خوب کاری به گیتی چه چیز

کی اندر رسم من بدین روز نیز

همی تا بود جان، توان یافت چیز

چو جان شد ، نیر زد جهان یک پشیز

کجا او شدی از دَم زهر بیز

دو منزل بُدی دام و دَد را گریز

همان ده دلاور ز خویشانش نیز

بسی لابه کردند و نشنود چیز

همه جوشنش زان دم و زهر تیز

بجوشید و برجای شد ریزریز

یلانند با من که گاه ستیز

بود نزدشان مرگ به از گریز

که ترسیدگانند گاه ستیز

همیشه ز خیل بهو در گریز

برون شد بهو دید هر سو گریز

چپ و راست برخاسته رستخیز

به ایرانیان هر که بودند نیز

بسی داد دینار و دیبا و چیز

چو توپال دید آن دم رستخیز

ز یک تن جهانی سپه در گریز

زدش خشتی از گرد چون برق تیز

نبد کارگر جست راه گریز

به دل گفت ترسم که از بهر چیز

بگردد به دشمن سپاردم نیز